Nazwiska widok główny

WETT

Nazwisko proste, równe  średnio-wysoko-niemieckiemu apelatywowi wet(t)e, wet ‘zastaw, fant’, także ’zobowiązanie prawne, odszkodowanie, rekompensata‘, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 21 veränderte Auflage, Berlin, New York 1975 s. 855, pierwotnie ‘wynagrodzenie sędziego po zakończeniu procesu, spłata długu, odszkodowanie, kara za nie wykonaną na czas opłatę, zastaw, fant’, znaczenie zostało później przeniesione w Polsce na ‘ostatnie danie do stołu, deser’ A.

WĘGOREK

Nazwisko pochodzi od rzeczownika węgorek: 1. węgorz, 2. klajstrówka lub węgorz:1. „gra w domino bardzo hazardowna”, 2. ryba członkopromienna, 3. złośliwie ‘pasek’,  zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 526. Por. także nazwę miejscową Węgra z byłego powiatu przasnyskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 256.

WĘGRZYN

Nazwisko pochodzi od nazwy narodowości Węgrzyn = Wegier. Węgier/Węgrzyn to także: 1. kramarz wędrowny, 2. wino węgierskie, 3. wrzód u bydła, 4. choroba zajęcy, 5. wiatr południowy, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 524-525. Por. także nazwę miejscową Węgrzyn, odnotowaną w powiecie koneckim,  zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 261. Nazwę osobową Węgrzyn odnotowano na terenie Polski w 1390 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s.

WĘSIERSKI

Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Węsiory z terenu Pomorza Gdańskiego z byłego powiatu kartuskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII s. 262. Nazwę osobową Węsierski odnotowano na terenie Polski w 1766 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 670.

WIAKSA

Nazwisko można wywodzić od litewskich nazw osobowych: Véikša, Veĩkšas, Veikšỹs, te zaś od przymiotnika véikus 'szybki, prędki, bystry, żwawy; śpieszny, pilny; silny, potężny, mocny, trwały, twardy'. Por. też nazwę miejscowoą Wejksze (zapewne litewskie Veikščios, w dawnym powiecie święciańskim, gmina Twerecz, w dawnym powiecie brasławskim, gmina  Smołwy, oraz w dawnym powiecie  szawelskim), zob. Justyna B. Walkowiak, Litewskie nazwiska Polaków. Słownik etymologiczno-frekwencyjny, Poznań 2019, s. 353.

WIATROWSKI

Nazwa osobowa Wiatrowski została odnotowana już w 1517 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 670. Można wywodzić ją bezpośrednio od rzeczownika wiatr lub od powstałych na jego bazie nazw miejscowych, np. Wiatrowice w b. powiecie sądeckim, Wiatrowiec w b. powiecie grójeckim, Wiatrowo w b. powiecie wągrowieckim i słupskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s.

WICHEREK

Nazwisko Wicherek pochodzi od nazwy osobowej Wicher, ta od rzeczownika wicher, czyli: „wiatr wielki burzący, w koło powietrze pędzący”, por. też wichrować „na kształt wichru szturmować, burzę sprawować, niespokojnością narabiać”, zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 277. Tak określano też przenośnie człowieka o niespokojnym usposobieniu, pochodzenie nazwy można też łączyć z niemiecką nazwą osobową Wicher, pochodzącą od imienia złożonego Wigheri; formę Wicherek odnotowano już w 1401 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 671.

WICHMAN

Nazwisko proste, równe imieniu Wichmann, E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1586, to od imienia staro-wysoko-niemieckiego Wīg-man ‘walka, bój, wojna’ + ‘człowiek, mężczyzna’, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 309 > Wigman ’wojownik, bohater‘, E. Wasserzieher, Hans und Grete. Zweitausend Vornamen, 15. Auflage, Bonn 1959 s. 63. Zdaniem J.K. Brechenmachera, (Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 799) dolnoniemiecka forma imienia Weikmann.

WICHROWSKI

Nazwisko można także wywodzić od nazwy osobowej Wicher, ta od rzeczownika wicher, czyli: „wiatr wielki burzący, w koło powietrze pędzący”, por. też wichrować „na kształt wichru szturmować, burzę sprawować, niespokojnością narabiać”, zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 277. Potencjalne podstawy nazwiska stanowią także następujące nazwy miejscowe: Wichrów (były powiat łęczycki, olesiński), Wichrowice (były powiat włocławski), Wichry (były powiat sieński) - zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.  XIII s. 282.

Strony

więcej