WIECZORSKINazwisko Wieczorski jest formą pochodną od rzeczownika wieczór, utworzoną sufiksem strukturalnym – ski i mogło pierwotnie oznaczać kogoś urodzonego o tej porze doby. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 745) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – „Wieczorski, 1800, woj. poznańskie”. |
WIELĄDEKNazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wielądki, odnotowanej na terenie byłego powiatu węgrowskiego i pułtuskiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 307-308. Potencjalne podstawy nazwiska to także: I. Imiona złożone typu Wielimir, Wielisław, II. wiele, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 674. |
WIELECNazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. imiona na Wie- typu Wielisław, II. wieliki = wielki, III. wiele, IV. wielki,czyli: 1. odznaczający się znacznymi rozmiarami, duży, potężny, kolosalny, 2. duży pod względem jednego z wymiarów, 3. znaczny pod względem natężenia, 4. znaczny pod względem ilości, liczny, mnogi, 5. wybitny pod względem znaczenia, wagi, świetności, wartości, 6. wyższego stopnia w hierarchii, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 567; nazwa osobowa Wielec (Wielki), odnotowana na terenie byłego powiatu dzisieńskiego, zob. |
WIELGUSNazwisko pochodzi od rzeczownika wielgus = wielkolud lub przymiotnika wielki, w języku staropolskim używanego także jako wielgi, a znaczącego: 1. odznaczający się znacznymi rozmiarami, duży, potężny, kolosalny, 2. duży pod względem jednego z wymiarów, 3. znaczny pod względem natężenia, 4. znaczny pod względem ilości, liczny, mnogi, 5. wybitny pod względem znaczenia, wagi, świetności, wartości, 6. wyższego stopnia w hierarchii, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 567, 568-569. |
WIELICZKONazwisko można wywodzić od nazwy miejscowości podkrakowskiej Wieliczka albo Wieliczki w byłym powiecie lidzkim - zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII s. 319 inn) lub od staropolskiego przymiotnika wieliki ‘wielki’. Nazwę osobową Wieliczko odnotowano na terenie Polski w 1481 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 675). |
WIELKOSZYŃSKINazwisko pochodzi przypuszczalnie od przezwiska WIelki, odnotowanego już przed 1500 rokiem (Słownik staropolskich nazw osobowych, t. VI, s. 60, to zaś od przymiotnika wielki, w języku staropolskim używanego także jako wielgi, a znaczącego: 1. odznaczający się znacznymi rozmiarami, duży, potężny, kolosalny, 2. duży pod względem jednego z wymiarów, 3. znaczny pod względem natężenia, 4. znaczny pod względem ilości, liczny, mnogi, 5. wybitny pod względem znaczenia, wagi, świetności, wartości, 6. wyższego stopnia w hierarchii, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 567, 568-569. |
WIENNazwisko homonimiczne: I. od niemieckiego imienia skróconego Wien, pochodzącego od Winibert, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 612 czy Wini, E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1610; II. może też pochodzić od niemieckiej nazwy miejscowej Wien ‘Wiedeń’, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 805; III. od apelatywu Wink ‘wieniec’ > Wien/igk, inger, ke, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. |
WIENCHNazwisko pochodzi od nazwy osobowej Więch, doszło tu do tzw. nosowości asynchronicznej: ę > en. Sama nazwa Więch pochodzi od imion złożonych typu Więcesław, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 680. |
WIENERTNazwisko proste, równe niemieckiemu imieniu Wienert, to od Winihard, E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1614. Por. też Winibert, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 612. Można je też interpretować jako utworzone formantem -ert od nazwy osobowej lub miejscowej Wien. Zob. Wien. |
WIERCIAKTo nazwisko pochodzi prawdopodobnie od czasownika wiercić. Tzw. Słownik warszawski (t. VII, Warszawa 1919, s. 582) definiuje go następująco: 1. kręcąc np. świdrem, dziurawić, świdrować, 2. wierceniem rozcierać, trzeć, 3. kręcić się, obracać się, wić się, miotać się, wykręcać się, okazywać niespokojność, nie móc usiedzieć, stać na miejscu ("wierci się jak mucha w grochu"), 4. krzątać się, fertać się, uwijać się ("Skrzętna się wierci gospodyni"), 5. tańczyć. |
WIERCIŃSKIPodstawę nazwiska stanowi prawdopodobnie czasownik wiercić. Tzw. Słownik warszawski (t. VII, Warszawa 1919, s. 582) definiuje go następująco: 1. kręcąc np. świdrem, dziurawić, świdrować, 2. wierceniem rozcierać, trzeć, 3. kręcić się, obracać się, wić się, miotać się, wykręcać się, okazywać niespokojność, nie móc usiedzieć, stać na miejscu ("wierci się jak mucha w grochu"), 4. krzątać się, fertać się, uwijać się ("Skrzętna się wierci gospodyni"), 5. tańczyć. |
WIERKOWICZNazwisko Wierkowicz to forma patronimiczna pochodząca od nazwy osobowej Wierko/Wierka lub tym podobnej. Istnieje kilka potencjalnych podstaw tej nazwy: 1. rzeczownik wiara, 2. imiona typu Wierusz, Weronika, 3. imiona Wiernierz, Werner, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 676. |