Nazwisko proste, równe średnio-wysoko-niemieckiemu apelatywowi wet(t)e, wet ‘zastaw, fant’, także ’zobowiązanie prawne, odszkodowanie, rekompensata‘, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 21 veränderte Auflage, Berlin, New York 1975 s. 855, pierwotnie ‘wynagrodzenie sędziego po zakończeniu procesu, spłata długu, odszkodowanie, kara za nie wykonaną na czas opłatę, zastaw, fant’, znaczenie zostało później przeniesione w Polsce na ‘ostatnie danie do stołu, deser’ A. Karszniewicz-Mazur, Zapożyczenia leksykalne ze źródła niemieckiego we współczesnej polszczyźnie, Wrocław 1988 s. 117. Być może przenośne określenie sędziego lub osoby związanej z transakcjami pieniężnymi, np. bankiera czy lichwiarza. Potencjalne podstawy etymologiczne to także: apelatyw średnio-dolno-niemiecki vet ‘tłusty’, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 135, J. K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 454, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 49 i nazwa miejscowa Wette w byłym powiecie nissańskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 247.
