BESZCZYŃSKI
Nazwisko utworzono przyrostkiem –yński od nazwy miejscowej Beszcz „wieś, powiat krakowski, parafia Kraków”, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 161.
Nazwiska widok główny
|
|
BEŚKANazwisko Beśka można wywodzić od imion na Bie-, typu Biezdziad, Biernat, Benedykt, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I, s. 37. |
BETKIENazwisko homonimiczne: I. od staropolskiej nazwy osobowej Betko, Betk, zob. Słownik Staropolskich Nazw Osobowych, Red. W. Taszycki, T. I-Vi, Wrocław – Warszawa – Kraków 1965-1981, t. I s. 128; II. od Bettke, skróconej formy imienia Ber(t)hold, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 189 albo Betram, III. od formy matronimicznej Beteke < Elisabeth, zob. R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim-Leipzig-Wien-Zürich 2005 s. 129; IV. |
BETKONazwisko od staropolskiej nazwy osobowej Betko, Betk, zob. Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki, T. I-VI, Wrocław – Warszawa – Kraków 1965-1981, t. I s. 128. Por. też Bettke, skróconą formę imienia Ber(t)hold, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 189 albo Betram. Por. też betka 1. ‘grzyb’, 2. ‘pleśniawka’, zob. Słownik języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I s. 110. |
BEUERNazwisko proste, od niemieckiej nazwy osobowej Bauer, ta od apelatywu Bauer ‘chłop, wieśniak’, zob. J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 80, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 50, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 62, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 18. Auflage, bearbeitet von W. Mitzka, Berlin 1960 s. 56, por. dolnoniemieckie Bauermann ‘mieszkaniec wsi, sąsiad, rolnik’, K. |
BEUTHNazwisko pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Beuth, ta od nazwy zawodu średniowysokoniemieckiego biute, określenie pszczelarza, dosłownie ‘koszyk z pszczołami’ zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 129. |
BĘBAS |
BĘBENKOWSKINazwisko Bębenkowski to przypuszczalnie forma pochodna od nazwy osobowej Bębenek, której podstawę stanowi rzeczownik bęben. Oznaczał on m.in: 1. perksuyjny instrument muzyczny, 2. bębnienie, odgłos bębnów, 3. licytację, sprzedaż przymusową, 4. wydęty brzuch, 5. dzieciaka, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I s. 140. Słowo bęben pochodzi od prasłowiańskiego czasownika, oznaczającego ‘głucho brzmieć, dudnić’, zob. W. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 2010, s. 26. |
BĘBNOWSKINazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Bębnów z byłego powiatu wieluńskiego i koneckiego lub Bębnowo z byłego powiatu mławskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 164. Nazwę osobową Bębnowski odnotowano na terenie Polski w 1486 r., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 31. |
BĘDOWSKINazwisko od nazwy miejscowej Będowska, niemiecki Bendawitz, z byłego powiatu wielkostrzeleckiego lub Będów z byłego powiatu zielonogórskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, t. I s. 165. Ewentualnie utworzone sufiksem -owski, od nazwy osobowej Będa, ta od imion złożonych typu Będzieciech, Będzimir, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K Kraków 1999 s. 31, por. też Bened < Benedykt, zob. M. |
BĘDZIŃSKINazwisko utworzone przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Będzin „miasto rządowe powiatowe, leży nad Czarną Przemszą” i folwark w byłym powiecie sycowskim (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 166). Mniej prawdopodobne jest pochodzenie od nazwy osobowej Będą, ta od imion złożonych typu Będzieciech, Będzimir (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków t. 1, s. 31). |
BIALIKNazwisko Bialik pochodzi od przymiotnika biały, czyli: 1. barwy najjaśniejszej ze wszystkich, śnieżny, alabastrowy, 2. czysty, nietrudny, 3. przenośnie czysty, niepokalany, 4 o włosach siwy, srebrzystowłosy, 5. o dniu widny, jasny, 6. przenośnie ‘spokojny, umiarkowany’ (zob. Słownik warszawski, t. I, s. 144). Por. też bielić: 1. robić białym, malować na biało, 2. powlekać bielidłem twarz, 3. blechować, bielić, 4. zaprawiać śmietanką, mlekiem, zabielać, 5. wyjaśniać, wypogadzać (Słownik warszawski, t. I, s. 151). Nazwę osobową Bialik odnotowano już w 1576 roku, zob. K. |