SUCIŃSKINazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Sucin w byłym powiecie ihumeńskim Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XI s. 546. Por. też Suczyn w byłym powiecie bydgoskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XI s. 865. |
SUDANazwisko Suda odnotowano już w 1652 roku, ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych: 1. sudać ‘siugać’ = suwać się, czołgać się, 2. na Kresach Wschodnich wschodniosłowiańskie sud ‘sąd’, 3. na południu Polski słowackie sud ‘beczka’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. VI, s. 121, Słownik języka polskiego, tzw. warszawski, t. III, s. 504. |
SUDERNazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. niemiecką nazwę osobową Suder, pochodzącą ze średniowysokoniemieckiego sūter ‘szewc, krawiec’ lub średniodolnoniemieckiego suder ’południowy, po południowej stronie’, 2. niemiecką nazwę osobową Schuder, ta od średniowysokoniemieckiego schudden ‘potrząsać, głównie głową’; 3. czasownik sudrać/szudrać ‘drapać’; IV. Rzeczownik sudro ‘odzież sterana, zniszczona’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 505. Nazwę osobową Suder odnotowano na terenie Polski już w XIII wieku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 505. |
SUDOŁNazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Sudoł, odnotowanej na terenie byłych powiatów: koneckiego, pińczowskiego, jędrzejowskiego, krakowskiego, raciborskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI s. 552) lub od rzeczownika suchodół/suchdół ‘wąwóz pozbawiony wody’ zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 503-504). Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI s. |
SUFRANEKPrawdopodobną podstawą nazwiska jest imię Sofron, Sofronij, Sopron, używane w Kościele prawosławnym, pochodzące z greckiego Sōphónios, to zaś od sōdzō ‘zachować, ocalić’ i phrēn ‘myśl, umysł’, imię notowano w Polsce na Kresach Wschodnich od XV wieku w formach: Sopron, Soprun, Suprum, Supryn itp., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 459. Nazwisko można wywodzić także od rzeczownika szafran, czyli ‘rodzina z rośliny kosaćcowatych’, por. też szafranić: 1. zaprawiać szafranem, 2. farbować jak szafran, żółcić, a także szafraniec ‘człowiek o rudych włosach, rudzielec’ – zob. tzw. |
SUJAKNazwisko można wywodzić od nazwy osobowej Suja, ta od rzeczownika suja 1. szuja „gdy jeden senator Syjamu tę drobną szlachtę, co była pieszo przyszła nazwał, wielka się żałość w szlachcie poruszyła”, 2. pieczywo wielkanocne podobne do strucli, 3. sujka, kułak „dać komu suje w bok” lub szuja: 1. motłoch, hałastra, tałatajstwo, 2. szubrawiec, hultaj, nicpoń, 3. grubianin, człowiek nieprzyzwoity. Ewentualnie z tzw. mazurzeniem, czyli przejściem sz>s, od szujak: 1. jeden z kloców na które piłują się sztuki drzewa i których wyrabiają się gonty, 2. jastrząb (zob. tzw. Słownik warszawski, t. |
SULICKI |
SULIKOWSKINazwisko utworzone przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Sulików, odnotowanej na terenie byłych powiatów: będzińskiego i włoszczowskiego, por. też Suliki w byłym powiecie szawelskim i poniewierskim (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X s. 570-571). Pochodzenie nazwiska można też łączyć z formami: sulać ‘miąć, gnieść, ściskać’, sulić ‘podsuwać do nabycia, raić, stręczyć’, por. |
SULIMAJNazwisko Sulimaj nie jest formą jednoznaczną etymologicznie – można je łączyć: 1. z niemiecką nazwą osobową Schulmann, pochodną od scholle/schulle ‘gruda ziemi, darnina’, 2. słowiańskim imieniem złożonym Sulimir, notowanym w Polsce od XI wieku, 3. imieniem Sulejman, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 506, 558. Pod względem językowym ta ostatnia forma wydaje się najbardziej prawdopodobna, co nie oznacza, że jedyna możliwa, bo „podejrzane” są też pozostałe wymienione dwie. |
SUŁAWKONazwisko Suławko pochodzi od nazwy osobowej Suława. Jej podstswę stanowią imiona złożone typu Sulisław, Sulimir, pochodzące od prasłowiańskiego *suliti ‘obiecywać’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 506, Aleksandra Cieślikowa (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 1. Odapelatywne nazwy osobowe, Kraków 2000, s. 295. |
SUŁOWICZNazwisko utworzono formantem patronimicznym (= tworzącym nazwy od imienia ojca) od nazwy osobowej Suł, ta zaś pochodzi od imion złożonych typu Sulisław, Sulimir, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 507. Por. także nazwę miejscowości warmińskiej Sułowo. |
SUMANazwisko pochodzi prawdopodobnie od rzeczownika suma, czyli: 1. wynik dodawania, 2. krótkie zebranie czegoś, treść, kwintensencja, 3. pewna ilość pieniędzy, kwota, kapitał, 4. wielka msza ostatnia, śpiewana, w kościele katolickim (z łacińskiego summa), 5. torba (z rosyskiego suma), zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 510, Potencjalną podstawą etymologiczną jest także rzeczownik sum: 1. gatunek ryby, 2. smętna zaduma, smutek, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 510. Por. także nazwę miejscową Suma „wieś włościańska, powiat wilejski”, zob. |