ANDERKO
Nazwisko pochodzące od polskiej formy odimiennej Anderka // Anderko < Andrzej. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych odnotowuje 53 osoby o nazwisku Anderka i 141 noszących miano Anderko (t. I s. 45).
Nazwiska widok główny
|
|
ANDRECKINazwisko Andrecki pochodzi przypuszczalnie od imienia Andrzej. Zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. Nazwę osobową Andrecki odnotowano już w 1510 r., zob. K.Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 41. |
ANDREJKÓWNazwisko Andrejków pochodzi od imienia chrześcijańskiego Andrzej. Zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos, forma Andrej pochodzi z Kresów Wschodnich. |
ANDRYKOWSKINazwisko utworzone przyrostkiem –owski od Andryka, formy pochodnej od imienia Andrzej, to zaś zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków, t. I A-K, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. |
ANDRYSZAKPodstawę stanowi imię chrześcijańskie Andrzej. Zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków, t. I A-K, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. Forma Andryszak została odnotowana już w 1431 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 5. Mniej prawdopodobny jest związek genezy nazwiska z rzeczownikiem andrys/andrus: 1. łobuz wytrwany, 2. złodziej kieszonkowy, zob. Słownik warszawski, t. I, s. 36. |
ANDRZEJNazwisko pochodzące od imienia chrześcijańskiego Andrzej, to zaś zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków, t. I A-K, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych (t. I s. 54) wymienia 5 osób o takim nazwisku. Por. ANDERKA, ANDERKO, ANDRZEJAK. |
ANDRZEJAKNazwisko utworzone przyrostkiem –ak od imienia Andrzej. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych (t. I s. 54) głosi, iż w 1990 r. 3926 osób nosiło takie nazwisko. Zob. ANDRZEJ. |
ANDRZEJAKPodstawę nazwiska Andrzejak stanowi imię chrześcijańskie Andrzej. Zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków, t. I A-K, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. |
ANDRZEJEWSKINazwisko pochodzące od imienia chrześcijańskiego Andrzej, to zaś zdaniem S. Rosponda (Mówią nazwy, s. 165) pochodzi od greckiego Andreas ‘męski, silny’. Według K. Rymuta (Nazwiska Polaków, t. I A-K, s. 5) imię można wywodzić od anér, gen. andrós ‘mąż’ lub imion złożonych typu Andrónikos. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także nazwa miejscowa Andrzejewo, odnotowana na terenie byłego powiatu suwalskiego, rossieńskiego i średzkiego, por. także Andrzejów z byłego powiatu ostrowskiego, włodawskiego, łódzkiego, por. |
ANDZELAKNazwisko pochodzi od jednej ze zdrobniałych form imienia Anzelm, notowanego w Polsce od XIII w., im. germańskie Anselm od ans ‘bóg’ + helm ‘hełm’ (zob. K. Rymut , Nazwiska Polaków, t. 1, s. 9). |
ANEBATNazwisko od staropruskiej nazwy osobowej, zaadaptowanej fonetycznie i fleksyjnie do tekstu łacińskiego Por. pruską nazwę osobową Anneyde, zapisaną w 1328 r. w okręgu Lidzbarka , zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 12 i Bute, Buteko, Butele, Butil (w sąsiedztwie labialnej spółgłoski b staropruskie u zapisano jako a, por. n. msc. Malseyne, Melsein, Molseyn, Mulseyn i Malteinen obok Molteyn, Multen obok Molnyk, Mulnicken), R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 21-22, 123. |
ANGERNazwisko można wywodzić od niemieckiej nazwy miejscowej lub topograficznej Anger (M. Gottschald, Deutsche Namenkunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954, s. 168), ta ze średnio-wysoko-niemieckiego anger, staro-wysoko-niemieckie angar, od zachodniogermańskiego angra ‘zaniedbana łąka, pastwisko’ (F. Kluge, Etymolgisches Wörterbuch der deutschen Sprache, Berlin 1960, s. 22). Por. der Anger: 1. ’łąka, błonie, wygon‘, 2. ’plac we wsi, majdan‘. |