SUMIECNazwisko Sumiec ma kilka potencjalnych podstaw: I. sum: 1. gatunek ryby, 2. smętna zaduma, smutek, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 510, II. suma ‘określona ilość’, III. gwarowe sum ‘szum’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 507. |
SUMOREKPotencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to: I. gwarowe sumer ‘osioł’, 2. niemiecka nazwa osobowa Sommer, pochodząca od rzeczownika Sommer ‘lato’, często służąca jako podstawa bardzo różnorodnych znaczeniowo przezwisk; III. niemiecka nazwa miejscowa Sommer; IV. średniowysokoniemieckie sumer ‘plecionka, kosz’; IV. Sum 1. gatunek ryby, 2. smętna zaduma, smutek, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 510; V. Nazwa miejscowa Sumary z byłego powiatu wieliskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, cz. 2, s. 631. |
SUPERNAKNazwisko Supernak można wywodzić od łacińskiego określenia super. Najznakomitszy badacz nazwisk polskich, profesor K. Rymut (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 508) wskazuje na taką właśnie podstawę pokrewnego nazwiska – Szupernak. Bardziej prawdopodobny wydaje się jednak związek pochodzenia nazwiska z przezwiskiem Superny, którego podstawę stanowił rzeczownik supernacyja oznaczający szlif, coś wyszlifowanego (K. Rymut, J. Hoffman, Lexikon der Familiennamen polnischer Herkunft in Ruhrgebiet, t. II, Kraków 2010, s. |
SUPERSONNazwisko pochodzi od łacińskiego super, będącego pierwotnie odpowiednikiem polskiego przyimka „na”/ „(po)nad” i w zależności od tego, czy wskazywało miejsce czy kierunek łączącego się z różnymi przypadkami. Jako przysłówek super oznaczało „w górze, na górze”. Super to wyższy pod względem ilości, jakości, stopnia, znaczenia, tytułu, pozycji; więcej niż; dodatkowy, ekstra; przewyższający normę; nadmierny; przewyższający inne swego rodzaju a. |
SURAPotencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to: I. szurać, II. staropolskie szurza ‘szwagier’, III. sur, czyli: 1. szur, 2. śmieci, IV. sura ‘rozdział, księga w Alkoranie, V. surczeć ‘szemrzeć, szeleścić’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI. s. 516; VI. Szurzyć ‘śmiecić’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 560. |
SURAWSKINazwisko Surawski ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych: 1. gwarowe surawa ‘szuwar, sitowie, zarośla’, 2. surawy ‘wilgotny, podmokły’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 508. |
SURGIEWICZNazwisko utworzono przyrostkiem patronimicznym –ewicz od nazwy osobowej Surg, ta zaś pochodzi od czasownika szurgać 1. szurać, 2. pomiatać kimś, lekceważyć go, pogardliwie obchodzić się z nim, por. także surgacz ‘sztaluga, na którą z cywiów zwija się lub stawia przędzę’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 516, 688. |
SURLEJNazwisko pochodzi prawdopodobnie od czasownika szurlać = szurać. Inne potencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to także: I. staropolskie szurza ‘szwagier’, II. sur, czyli: 1. szur, 2. śmieci, III. sura ‘rozdział, księga w Alkoranie, IV. surczeć ‘szemrzeć, szeleścić’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI. s. 516; VI. Szurzyć ‘śmiecić’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 560. |
SURMACZNazwisko pochodzi od rzeczownika surmacz, czyli: 1. ten, co gra na surmie, 2. ten, co robi surmy, por. także surma: 1. rodzaj puzonu, 2. ligawka wielka, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 516. Por. także nazwę miejscową Surma z byłego powiatu będzińskiego i Surmacze z byłego powiatu radzyńskiego i biłgorajskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X, s. 597. |
SUSNOWSKIPrawdopodobnie wariant nazwiska Sosnowski. Nazwisko można też wywodzić od nazwy miejscowej Suśnia w byłym powiecie ostrzeszowskim, krotyńskim, międzychodzkim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XI s. 603. Zob. Sosnowski |
SÜSSENBERGNazwisko proste, równe niemieckiej nazwie miejscowej Süssenberg, obecnie Jurandowo, ze średnio-dolno-niemieckiego susen ’szumieć, huczeć, świstać‘ B. Czopek-Kopciuch, Adaptacje niemieckich nazw miejscowych w języku polskim, Kraków 1995 s. 161 + Berg ’góra‘. |
SUSWIŁŁO
|