Nazwisko proste, równe imieniu chrześcijańskiemu pochodzenia germańskiego Walpurgis[1], Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 2 Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995 s. 133, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 542, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 280, pierwotnie Walburg (bawarsko-austriacka zmiana b > p, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 151, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997. 280), od gockiego valdan, wysokoniemieckie waltem ‘rządzić, panować’ E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1496 + burg, ze staro-wysoko-niemieckiego bërgan ‘gromadzić, strzec, pilnować, ochraniać’ E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 346. Por. Walpurg, nazwę odnotowaną przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 13.
[1] Wśród świętych Walburga, córka Ryszarda, króla Anglii, następnie opatka w Heidenheim.” M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 386.