Nazwisko proste, od nazwy etnicznej Turek[1]‘ktoś pochodzący z Turcji’. Można też wiązać pochodzenie nazwiska z: I. nazwą miejscową Turek, występującą kilka razy na terenie całego kraju, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 638; II. apelatywem turek: 1. ‘muzułmanin’ M. B. Linde, Słownik języka polskiego, Lwów 1854-1860, t. V s. 741, 2. gatunek kwiatów, Z. Abramowicz, L. Citko, L. Dacewicz, Słownik historycznych nazw osobowych i elementów identyfikacyjnych Białostocczyzny (XV-XVII wiek), t. I-II, Białystok 1997, s. 152; III. Nazwiskiem Tur lub apelatywem tur + przyrostek -ek Borek s. 239. Nazwę Turek odnotował już Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 489. Por. Turka.
[1] „Nazwa ogólna szczepów tursko-tatarskich, Torki u ruskiego nestora; później na Osmanów przeniesiona; od imienia wodza, znaczącego ‘dzielny’.” Brückner s. 585.