Nazwisko proste, równe staropruskiej nazwie osobowej *Tinger, por. Tynge, Tingecz, Tingete R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 105-106, por. też litewskie tingus ‘leniwy, powolny’ M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 572. Nazwisko mogło też powstać przez przeniesienie do kategorii antroponimów nazwy miejscowej Tingern w byłym powiecie talseńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 340.
