Nazwisko Szpiczakowski uznaje się za pochodne od rzeczownika szpic(a), staropolskie stpica, czyli: 1. ostre zakończenie czegoś, 2. ostry pal, 3. iglica, wierzchołek, 4. pies pokojowy, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 550, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI, s. 655. Jako szpicę określano też pododdział wojska wyznaczony do zabezpieczania kolumny’, a od XV w. ‘czoło, front wojska, szyk bojowy’, ale też ‘szczyt budynku’, wyraz zapożyczono z języka niemieckiego – spitze oznaczało ‘ostre zakończenie czegoś, szpic butów’, por. przymiotnik spitz ‘ostro zakończony, spiczasty, ostry’, zob. W. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 2010, s. 606.
