Nazwisko proste, równe polskiej nazwie osobowej Buda, ta od imienia Budzimir lub innych imion złożonych z Budz(i)-, zob. M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 66, s. 163, A. Cieślikowa, Staropolskie odapelatywne nazwy osobowe…, s. 24. Por. także staropruską nazwę osobową Baud- > Bude, zob. R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 133. Por. również popularną nazwę miejscową Buda „nazwa ogólna geotopograficzna osad leśnych lub powstających po wyciętych lasach. Pierwotnie oznaczała samo mieszkanie osadnika leśnego i w języku myśliwskim znaczy szałas z gałęzi, służący do ukrycia myśliwego przed zwierzyną, na którą czatuje. Gdy z osad, których mieszkańcy trudnili się łowiectwem, pszczelnictwem, wytapianiem smołu itp. przemysłami zaczęły się tworzyć osady rolnicze, zatrzymały one swoje pierwotne nazwisko, choć miejsce bud zastąpiły chaty.”, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880 I s. 439. Mniej prawdopodobnym źródłem motywacji jest apelatyw buda (zob. J. Bubak, Pochodzenie nazwisk polskich równych terminom topograficznym typu Dolina, Kępa OKO V s. 70. Autor zalicza apelatyw buda do terminów topograficznych kulturowych), czyli: 1. ‘szopa z desek lub gałęzi, szałas, altana’, 2. ‘kram, stragan, budynek, w którym się coś sprzedaje’ Słownik polszczyzny XVI wieku, t. II s. 489-490, 3. ‘jakakolwiek klecianka z desek, słomy, gliny’, zob. M.B. Linde, Słownik języka polskiego, t. I s. 193. Por. też łacińskie Buda, ae ‘sitowie, trzcina’, zob. Słownik łacińsko-polski, red. M. Plezi, t. I, s. 385.
