Nazwisko homonimiczne. Można je wywodzić: I. od niemieckiej nazwy etnicznej Behm: der Böhme ‘Czech’, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 67, średniowieczna forma Bêheim > Behem > Behm, zob. J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 174, średnio-wysoko-niemieckie Behēim., J. K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 174, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 15; II. od imienia Bem, to od nazwy osobowej Bohemus, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K Kraków 1999 s. 28, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 15. Nazwisko odnotowane przez herbarze: „Ród Bemów (r. 1570 Beheme) jest śląskim rodem ziemiańskim, osiadłym jako Behm von Behmfeld już przed r.1570 w Gdańsku.” J. Krzepela, Rody ziem pruskich, Kraków 1927s. 179. Bemowie J.K. Dachnowski, Herbarz…, s. 305; Behm v. Behem v. Bem herbu własnego A. Boniecki, Herbarz polski I s. 147.
