Nazwisko od popularnej nazwy miejscowej Belau, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 186, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. I s. 209. Ewentualnie od zniemczonej przez nieoznaczenie miękkości i wymianę sufiks -awa na -au, formy nazwy Bielawa. Por. też nazwę osobową Biel < biel i apelatyw bielawa ‘blondyn’, zob. B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 21. Nazwisko odnotowuje A. Boniecki w „Herbarzu polskim”, t. I s. 149.
