Nazwisko pochodzenia węgierskiego, od nazwy miejscowej Bator, „miasto na Węgrzech, w dorzeczu Samosza, w hr. Satmarskiem, starożytne gniazdo rodziny Batorych; kopalnie złota, srebra i ołowiu w pobliżu.”, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. I s. 117. Bator(y) także częsty drugi człon nazw miejscowych Por. apelatyw węgierski bátor ‘śmiały, dzielny, chrobry’, zob. I. Molńar, Elementy węgierskie w nazwiskach Polaków, „Językoznawca” 1965, z. 13, s. 83, por. też polskie batory, złośliwie ‘ojciec’, zob. Słownik języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I s. 105. Nazwisko odnotowują herbarze: Batory J.K. Dachnowski, Herbarz…, s. 64, 419, Batory herbu Trzy Zęby A. Boniecki, Herbarz polski I s. 110,K. Niesiecki, Herbarz polski, t. I s. 77-78.
