STRZECHOCKIPotencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to: I. strzecha: 1. dach słomą kryty, 2. dach w ogóle, 3. sień, namiot (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 475, 479); II. imiona złożone typu Strzeżymir, Strzeżysław, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 497. |
STRZELECKINazwisko pochodzi od bardzo popularnej nazwy miejscowej Strzelce, por. także Strzelcy z byłego powiatu dzisieńskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 456 i nn. Por. także strzelec: 1. ten, co strzela, 2. żołnierz, 3. myśliwy, 4. gajowy, leśnik, 5. człowiek do posług, szczególnie do stania za pojazdem, 6. rodzaj gry, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 477. Nazwę osobową Strzelecki odnotowano na terenie Polski w 1389 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 498. |
STRZESZEWSKINazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Strzeszewo, odnotowanej na terenie byłych powiatów: płockiego, płońskiego, sierpeckiego, łomżyńskiego, lęborskiego, kościerskiego. Por. też Strzeszowo w byłym powiecie ostrzeszowskim i Streszyce w byłym powiecie limanowskim (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 561). Por. też strzeszczeć = zatrzeszczeć i strzecha: 1. dach słomą kryty, 2. dach w ogóle, 3. sień, namiot (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 475, 479). |
STRZĘBSKINazwisko Strzębski, odnotowane już w 1579 roku, to forma pochodząca od nazwy miejscowości: Strzębiska lub Strzębowo, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 499. Obie miejscowości znajdują się na terenie obecnego powiatu płońskiego. |
STRZĘPKANazwisko Strzępka można wywodzić od tak samo brzmiącego rzeczownika, który oznaczał: 1. nitki grzybów, 2. skrzyp, rzeczownika strzępek pochodzącego od od czasownika strzępić, czyli: 1. wydzierać w strzępy, siepać, skubać, 2. przenośnie „mówić przesadnie, pstrzyć mowę wymuszonemi frazesami”, 3. strzępić głos = łamać głos, śpiewać trelami, 4. kosmacić się, kędzierzawić, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI s. 480. K. Rymut (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. |
STUBERTNazwisko utworzone przyrostkiem -t od niemieckiej nazwy zawodu Stüber ‘cyrulik, golibroda, felczer’, por. staro-wysoko-niemieckie stuba, średnio-wysoko-niemieckie stube ‘ogrzewane pomieszczenie, łaźnia’ A. Karszniewicz-Mazur, Zapożyczenia leksykalne ze źródła niemieckiego we współczesnej polszczyźnie, Wrocław 1988 s. 30, 198. Nazwisko można uznawać za utworzone formantem -ert od nazwy miejscowej Stuba na wielkich Żuławach malborskich, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich t. XI s. 492. |
STUDENCKINazwisko pochodzi od przymiotnika studencki, pochodzącego od rzeczownika student. Kiedyś posiadał szersze znaczenia od współczesnego – tzw. Słownik warszawski (t. VI, s. 483), który dokumentuje polszczyznę od XVI do XIX w., podaje następujące definicje: „1. słuchacz wyższego zakładu naukowego, pot. akademik, (…) 2. rzeczywisty student = pierwszy stopień naukowy w Rosji, 3. posp. uczeń szkoły średniej, uczeń szkolny, 4. służący do mszy, ministrant”. |
STUDNICKINazwisko Studnicki można wywodzić od rzeczownika studnia > nazwa osobowa Studnic > Studnicki. Pierwotnie może było to przezwiskowe określenie kogoś, kto kopał studnie albo mieszkał w pobliżu studni. Por. też nazwę miejscową Studnie, powiat kozienicki, gmina Bobrowniki, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. |
STUDZIŃSKIStudziński to forma odmiejscowa. Jej możliwe podstawy stanowią nazwy: Studzień, Studzianki, Studzieniec, Studenne itp., odnotowano ją już w 1609 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 500, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 496 i następne, http://dir.icm.edu.pl/Slownik_geograficzny/Tom_XI/496 Jan Siwik, (Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. |
STURMANNazwisko proste, równe niemieckiej nazwie zawodu Stü(h)rmann, dolnoniemiecka forma apelatywu Steuermann ‘sternik’. Potencjalną podstawą etymologiczną jest także nazwa miejscowa: Stühren, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 561 i Stuhr H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 507, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 484, por. |
STUSIONazwa osobowa utworzona przyrostkiem –o od jednej z poniższej wymienionych postaw; I. stus/stós ‘część buksu koła od strony progu osi’; II. stusić/stósić 1. ‘mocno popchnąć, wypchnąć’ (Słownik gwar polskich, t. V, s. 240) „z pościele napośród izby stusi”, 2. zdusić „cemuześ mię nie hycił, cemuześ mię nie stusił pod gardło” (tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 488). |
STYPIKNazwisko pochodzi od rzeczownika stypa, czyli: 1. uczta pogrzebowa, konsolacja, „on by się rad upić na waćpana stypie” = radby cię widzieć na marach, 2. uczta w ogóle, wyżerka, przenośnie uciecha, szopka, heca, „ a to ci była stypa z tym pijanym dziadem”!, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 494. Por. także nazwę miejscową Stypa z byłego powiatu będzińskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 516. |