Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Stoll ‘ociężały, powolny człowiek’, ktoś ‘niski, krępy, trochę niezdarny i nieporadny’ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 678, przezwisko pochodzi ze średnio-wysoko-niemieckiego apelatywu stolle ‘podstawa, kadłub, korpus, kloc, kłoda’, staro-wysoko-niemieckie Stollo M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 556, średnio-dolno-niemieckie Stoll ‘podpora, oparcie, stojak, słup’ H.
|
Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Stoltz, średnio-wysoko-niemieckie stolz: I. ‘ktoś nierozsądny, głupi, zarozumiały, arogancki’, II. ‘ktoś wytworny, wspaniały, ufny, postawny, przystojny’ M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 212, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 256, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 283, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 18. Auflage, bearbeitet von W. Mitzka, Berlin 1960 s. 753. Por.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Stolz w byłym powiecie rychbarowskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XI s. 362. Można też przyjąć, że nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Stolz lub jest zniemczonym wariantem polskiego nazwiska Stolec(s)ki, odnotowanego przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 212. Por. Stolz.
|
Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Stołów z byłego powiatu krotoszyńskiego lub Stołowa z byłego powiatu mińskiego albo Stołowe z byłego powiatu nowotarskiego bądź Stołowo z byłego powiatu mławskiego i borysowskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 364-365. Nazwę osobową Stołowski odnotowano na terenie Polski w 1708 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 488.
|
Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Stopa, ta od rzeczownika stopa, czyli: 1. część nogi, 2. podeszwa, 3. trop, ślad, 4. pies o czarnych łapach, 5. jednostka miary długości, 6. skala, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 433. Nazwę osobową Stopa odnotowano na terenie Polski w 1427 roku , zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 489.
|
Nazwę Stosiak odnotowano już w 1667 roku, można ją wywodzić od imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 487.
|
Nazwisko proste, równe niemieckiej nazwie zajęcia Stoßel ’osoba posługująca się w pracy tłuczkiem‘, od apelatywu Stößel, ‘tłuczek’, średnio-wysoko-niemieckie Stoeßel‘ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 684.
|
Nazwisko Stoś można wywodzić od czasownika stojać = stać lub imion złożonych typu Stoisław, Stoigniew, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 487. Nazwisko może także być formą spolszczoną: Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 679) w jednym z haseł pisze: „Stoś baron czeski 1701 (…) herbu Stosz czyli Łękno”, dalej w haśle Stosz „Stoss vel Kaunic, v. Stosch, v. Stoś v.
|
nazwisko Stpicki uznaje się za pochodne od nazwy miejscowej Stpice, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 490 – Rymut wskazuje jako źródło nazwiska nazwę miejscową Stpice w ciechanowskim, gmina Świercze-Koty. W modelu słowotwórczym nazwisk odmiejscowych przyjmuje się, że nazwiska – jako późniejsze – pochodzą od nazw miejscowości, a nie nazwy miejscowości od nazwisk. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 379, zob.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Strachowo w byłym powiecie płońskim i lipnowskim, por. też Strachów w byłym powiecie radzymińskim i tureckim, Strachówka w byłym powiecie radzymińskim, Strachówko, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XI s. 381-382. Nazwę Strachowski odnotował już Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 217.
|
|
|
Nazwisko proste, równe apelatywowi der Strahl: 1. ‘promień, płomyk’, 2. ‘strumień, strumyk’. Można je też uznać za zniemczony wariant polski nazwiska (lub apelatywu) Strzała M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 558. Por. Strehl.
|
