Nazwisko Zięcina odnotowano dość wcześnie – już w 1659 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 741.Jego podstawę stanowi rzeczownik zięć, czyli ‘mąż córki’, ale też staropolskie ‘mąż siostry’, słowo pochodzi od praindoeuropejskiego *g’en ‘znać’, zięć zatem pierwotnie oznaczał ‘znanego, znajomego’, zob. W. Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 2010, s. 740.
|
Nazwisko jest formą pochodną od rzeczownika zięć ‘mąż córki’. Nazwę osobową Ziętek odnotowano na terenie Polski w 1598 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 741). Por. także nazwę miejscową Ziętkowice, odnotowaną na terenie byłego powiatu żywickiego zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV s. 613.
|
Zgermanizowane nazwisko staropruskie *Silĭtē, por. Sylige, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 91. Mniej prawdopodobne jest pochodzenie nazwiska od niemieckiego apelatywu zielen: 1. ‘celować, mierzyć’, 2. ‘zmierzać’ (do czegoś). Por. też die Zille 'barka (rzeczna)’.
|
Nazwisko proste, od niemieckiego imienia Ziemen/Siemen, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 555. Ewentualnie od środkowoniemieckiego zimen, średnio-wysoko-niemieckie zëmen, ‘spajać, składać, złączyć’, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 21 veränderte Auflage, Berlin, New York 1975 s. 883. Można też potraktować to nazwisko jako wariant nazwiska Zieman lub łączyć ze staropruskim rdzeniem Sem-, por. Semeke, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 91. Zob. Zieman.
|
Nazwisko[1] proste, od niemieckiej nazwy zawodu Zimmermann ‘cieśla’, średnio-wysoko-niemieckie zimberman, zim(m)erman, M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 336, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 582, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 582, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz.
|
Nazwisko proste, równe przezwisku Zimny, to od apelatywu zimny: 1. ‘zmarzluch’ lub ‘flegmatyk’, 2. ‘nie rodzony, przyrodni’, J. Mączyński, Nazwiska Łodzian (XV-XIX wiek), Łódź 1970 s. 222. Zimny to nazwa odnotowana przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 321.
|
|
|
Nazwisko pochodzi od ziobro, gwarowego określenia żebra. Por. też Żebry – nazwa kilkunastu miejscowości na terenie całego kraju Słownik Geograficzny..., t. XIV s. 754. Nazwę osobową Ziobro odnotowano na terenie Polski w 1521 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 758.
|
Nazwisko Zioło pochodzi od tak samo brzmiącego rzeczownika, który oznaczał: 1. roślinę z zieloną łodygą, 2. groch, 3. rózgę weselną, 4. spory snopek różnego rodzaju roślin, 5. kwiat doniczkowy, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VIII, s. 494-495. Nazwę osobową Zioło odnotowano bardzo wcześnie – już w 1387 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 739.
|
Nazwisko Ziółkowski pochodzi od nazwy miejscowej Ziółków w powiecie lubelskim, o miejscowości zob. https://pl.wikipedia.org/wiki/Zi%C3%B3%C5%82k%C3%B3w. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 784) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – Ziółkowskich herbu Korczak, 1500 rok.
|
Nazwisko jest formą pochodną od rzeczownika złoto, czyli: 1. pierwiastek metaliczny tworzący rodzinę ze srebrem lub miedzią, 2. wyrób ze złota, pieniądz złoty, bogactwo, mamona. Por. też złotość, czyli: 1. kolor złoty, 2. rzecz złota, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VIII, s. 533, 537. Por. także nazwę miejscową Złota, odnotowaną w byłym powiecie sochaczewskim, skierniewickim, kolskim, sandomierskim, pińczowskim, brzeskim i Złoto z byłego powiatu nowoaleksandryjskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 634-635, 642.
|