Nazwisko Wróblowski można wywodzić od nazwy miejscowej Wróblewo znajdującej się w okolicach Ciechanowa, a także w b. pow.: płońskim, sierpeckim, mławskim, szamotulskim, grudziądzkim lub od nazwy osobowej Wróbel, pochodzącej od rzeczownika wróbel. Por. też Wróble, kilka wsi, w tym w b. pow. ostródzkim i ządzborskim, Wróblew, nazwa wsi w b. pow.: łęczyckim, sieradzkim, wieluńskim, sandomierskim, iłżeckim, Wróblowice w byłym powiecie drohobyckim, czchowskim i wielickim (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.
|
Nazwisko pochodzi od dolnoniemieckiej nazwy osobowej Wruck, ta pochodzi ze średniodolnoniemieckiego wrok, wruk, będącego przezwiskiem kogoś kłótliwego, zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005 s. 734. Nazwisko można także uznać za zniemczone graficznie (-k > -ck) pochodzące od rzeczownika wruk(a), czyli kapusta, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 727.
|
Nazwisko można wywodzić od zdrobnienia nazwy rośliny wrzos. Podstawę nazwiska mogła też stanowić nazwa miejscowa Wrzosek, odnotowana na terenie byłych powiatów radomskiego i opolskiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X, s. 62). To nazwisko odnotowuje M. Czekaj w pracy „Historyczne nazwiska ludności Olesna na Śląsku Opolskim”, s. 130: Wrzosek 1838.
|
Nazwisko pochodzi od przymiotnika wszelaki, czyli: ‘każdy jakiegokolwiek rodzaju lub gatunku’, por. także wszelako ‘na wszelki przypadek, z tym wszystkiem, jednak, wszakże’, zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 438
|
To nazwisko można od rzeczownika wojt // wójt, który stał się podstawą przezwiska Wójt, na bazie którego ukształtowało się nazwisko. Wyraz wójt definiowano zaś następująco: 1. prezes rady miejskiej, najwyższy z urzędników miejskich, burmistrz, prezydent, 2. zwierzchnik gminy wybierany z grona właścicieli gruntów ("jaki wójt bywa, taka i gromada"), 3. sołtys, przełożony nad gromadą wiejską, sędzia wiejski spośród włościan wybrany, 4.
|
Nazwisko Wulczyński pochodzi prawdopodobnie od nazwy osobowej Wulczyn, ta od rzeczownika wilk, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 682. Słowo wilk miało kiedyś wiele znaczeń, m.in.: 1. zwierzę drapieżne z rodziny psów, 2. przenośnie nie wywołuj wilka z lasu = nie budź licha, kiedy śpi, 3. w liczbie mnogiej wilki = skóra wilka, futro wilcze, wilczura, 4. wilki i gąski = zabawa dzieci, 5. obrzęd kolędowy, 6. sztywność karku i w krzyżu od zaziębienia, 7. choroba końska, 8. dyba do skuwania rąk i nóg, 9.
|
Nazwisko proste, równe przezwisku Wulf, dolnoniemiecki odpowiednik nazwy osobowej Wolf, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 572, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 533, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 314. Zob. Wolf.
|
Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Wunder(er) ‘ktoś zajmujący się niezwykłymi i dziwnymi rzeczami’, ’cudotwórca‘, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 537, także ‘ktoś, kto przynosi nowiny, ’H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 573, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 837.
|
Nazwisko proste równe niemieckiemu przezwisku Wunderlich/Winderlich, ze średnio-wysoko-niemieckiego wunderlich ‘dziwny, osobliwy’ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 837, ‘cudowny’, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 497, także ‘drażliwy, pobudliwy, porywczy, kapryśny, grymaśny’, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 573, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 315. Por.
|
Nazwisko jest formą pochodną od czasownika wybierać/wybrać, czyli: 1. braniem co do jednego wyjąć, zbierając jedno po drugim uprzątnąć („Kto nieoszczędnie ustawicznie bierze, by miał najwięcej wkrótce wybierze”), 2. wykraść, zrabować, ograbić, 3. wydłubać, wyrzeźbić, 4. dobierając wypatrzyć, zrobić wybór, 5. się – zebrać się do drogi, przyszykować się aby ruszyć, 6. wyprowadzić się, 7. ubrać się, 8. wypogodzić się, 7. nabrać tuszy, poprawić się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 805.
|
Nazwisko pochodzi od czasownika wycechować, czyli: „cechując wyznaczyć, powyznaczać”, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 810.
|
Nazwisko Wychowałek jest prawdopodobnie formą pochodną od przymiotnika wychowały, czyli: 1. który się wychował, dorodny, dobrze utrzymany, 2. wypasiony, tłusty („chłopcy wychowałe, wielgie”, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, t. VII, s. 815. Nazwisko można także wywodzić wprost od czasownika wychować, czyli: 1. chowając doprowadzić do zupełnego rozwoju, 2. zapewnić byt, utrzymanie, 3. wykształcić, edukować, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, t. VII, s. 814-815.
|
