Forma Witecki ma kilka potencjalnych źródeł: 1. imię Wit, 2. imię Witold, 3. staropolskie imiona złożone typu Witosław, 4. witać: a) pozdrawiać kogoś przy spotkaniu, b) przybywać, 5. nazwę miejscową Witki, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 687-688. Nazwa miejscowa Witki występowała na terenie powiatów: błońskiego, warszawskiego, pułtuskiego, łomżyńskiego, wileńskiego, ihumeńskiego, cieszanowskiego, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 666.
|
Nazwisko, mogące być wariantem nazwy Wit, ma kilka potencjalnych źródeł: 1. imię Wit, 2. imię Witold, 3. staropolskie imiona złożone typu Witosław, 4. witać: a) pozdrawiać kogoś przy spotkaniu, b) przybywać, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 687-688. Można je również wywodzić wprost od staro-wysoko-niemieckiego with ‘powróz, plecionka, pierścień’, zob. Z. Klimek, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, s. 291.
|
Nazwisko pochodzące od Witek czy Witko, hipokorystyków imienia Witold, Witosław, Witomysł itp., M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 77, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 107. Por. też nazwę miejscową Witki, w powiatach: błońskim, warszawskim, pułtuskim, łomżyńskim, cieszanowskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 666.
|
Nazwę osobową Witkowski odnotowano wcześnie – już w 1387 roku, uznaje się ją za pochodną od nazw miejscowych typu Witkowice, Witków, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 688. O miejscowościach o nazwie Witkowice zob.
|
Nazwisko jest formą pierwotnie patronimiczną. Jej potencjalne podstawy to: I. imię Wit, II. imię Witald, III. Imiona złożone typu Witosław, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 687; IV. Nazwa miejscowa Witków, odnotowana na terenie byłych powiatów: tomaszowskiego, koneckiego, ostrogskiego, żytomierskiego, sokalskiego, kamioneckiego, opawskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 666-667.
|
Nazwa osobowa Witowski została odnotowana już w 1400 roku, za jej potencjalne podstawy uznaje się nazwy miejscowe: Witowo, Witów, Witowice, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 688. O powyższych nazwach miejscowych zob.
|
Nazwisko homonimiczne: I. proste, równe niemieckiemu przezwisku Witt(e), częste określenie osoby o jasnym kolorze włosów, H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 544, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 566, od przymiotnika witt ‘biały’, E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000 s. 50, 432; II. od imienia Witt, górnoniemiecka skrócona forma imienia Wittigo, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d.
|
Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Witusza, odnotowanej na terenie byłego powiatu gostyńskiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, s. 682). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi też wituch: 1. płachta używana do brania zboża do rozsiewania, rodzaj rańtucha, 2. w liczbie mnogiej wituchy, wituszki mały prosty przyrząd, służący do zwijania przędzy z talki na kłębek, zwijadło, 3. kłębek nici, 4. dawny taniec podlaski przez jedną parę tańczony, dziś tylko dzieci się bawią „kręcąc się w witucha” (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s.
|
Nazwisko Witych wywodzi się od niemieckiej nazwy osobowej Witig, ta zaś od imion złożonych na Wit-, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 688.
|
Nazwisko Wiwała można wywodzić od rzeczownika wiwa = iwa, czyli: 1. wierzba, 2. żywotnik, zapożyczenie za pośrednictwem języka niemieckiego z łacińskiego ivus, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I, s. 116.
|
Nazwisko można wywodzić od wiza „urzędowe stwierdzenie podpisem, zaświadczeniem, że się widziało” (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 634). Potencjalną podstawę stanowi także niemiecka nazwa osobowa Wiese, pochodząca od rzeczownika Wiese ‘łąka’ (zob. Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 688).
|
Nazwisko Władek ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych. Wszystkie wiążą się z czasownikiem władać (czyli ‘sprawować władzę’), kiedyś używanym w formie ‘włodać’. Są to słowiańskie imiona złożone Władysław, Włodzisław, Włodzimir, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 689. Nazwa Władek wystąpiła na terenie Polski już przed 1500 rokiem – odnotowuje ją „Słownik staropolskich nazw osobowych” (t. VI, s. 140, VII s. 290). Człon „Wład” wskazuje na pierwotną obecność nazwy na terenie Kresów Południowych i wpływy wschodniosłowiańskie, zob.
|