WILMAŃSKINazwisko utworzono (jednocześnie polonizując nazwę) przyrostkiem –ski od niemieckiej nazwy osobowej Willmann, ta zaś pochodzi od imienia złożonego Will(e)mann, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 682. Por. także nazwę miejscową Willmans z byłego powiatu labiewskiego i Vilm z byłego powiatu szczecinkowskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 491. |
WINCENCIAKNazwisko pochodzi od imienia Wincenty, znanego w Polsce od średniowiecza i pochodzącego od łacińskiego vince, vincere ‘zwyciężać, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 684. Por. także nazwę miejscową Wincencin z byłego powiatu włodawskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII s. 542. |
WINDLANDNazwisko proste, od hipotetycznej nazwy miejscowej *Windland < Wind ‘wiatr, wietrzny + das Land: 1. ‘ląd, ziemia’, 2. ‘rola, pole, grunt’, 3. przenośnie ‘wieś’, 4. ‘kraj’. |
WINEKNazwisko homonimiczne. I. od nazwy osobowej Winek, por. też Winko, Wink, Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 111; II. od nazwy miejscowej Winek w byłym powiecie piotrkowskim i noworadomskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 547; III. od staropruskiej nazwy osobowej *Winekē, utworzonej sufiksem -ek od rdzenia Win-, zapisanego m.in. w nazwach: Winote, Winico, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. |
WINERTNazwisko proste, równe niemieckiemu imieniu Wienert, to od Winihard, E. Förstemann, Altdeutsches Namenbuch. I Personennamen, München 1966 s. 1614. Por. też Winibert, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 612. Można je też interpretować jako utworzone formantem -ert od nazwy osobowej lub miejscowej Wien. Zob. Wien. |
WINGONazwisko proste, od niemieckiej nazwy osobowej Wingo < Wing, H. Kaufmann, Untersuchungen zu altdeutschen Rufnamen, München 1965 s. 29. Można je także wywodzić od nazwy miejscowej, por. np. Winge w byłym powiecie tylżyckim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 547. |
WINIARSKINazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Winiary z byłego powiatu grójeckiego, kaliskiego, sandomierskiego, pińczowskiego, miechowskiego, płockiego, ostrowskiego, wielickiego, poznańskiego, prądnickiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII s. 548 i nn. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także rzeczownik winar = winiarz, czyli: 1. ten, co winem handluje, 2. ten, co prowadzi winnicę, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 615. Nazwę osobową Winiarski odnotowano na terenie Polski w 1609 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. |
WINIECKINazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Winiec (włocławskie, gmina Brześć Kujawski). Por. także Wini, skróconą formę niemieckich imion Winihard i Winibert. Nazwę osobową Winiecki odnotowano na terenie Polski w 1431 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 685). |
WINIGNazwisko od staropruskiej nazwy osobowej *Winikē, utworzonej sufiksem -ik od rdzenia Win-. Zob. Winek. |
WINKLERNazwisko Winkler odnotowano już w 1395 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 685. Pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Winkler, która ma dwie potencjalne podstawy etymologiczne: 1. nazwę miejscową i terenową Winkler, pochodzącą od winkel kąt, obszar leżący gdzieś na uboczu’, 2. określenia zajęcia – winkler ‘drobny sprzedawca mający swój kram na uboczu’, Z. Klimek, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, s. 289. |
WINKONazwisko Winko, odnotowane już w 1389 roku, można wywodzić od niemieckiej nazwy osobowej Wink, będącej pochodną germańskich imion złożonych, zawierających członk Wini-, np. Wienert, Wienand, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 685, R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim 2005, s. 721. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 751) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku –„Winko vel Kmita v. Ratomski herbu Kościesza”. |
WINNIEWICZNazwisko utworzone przyrostkiem patronimicznym –ewicz od przymiotnika winny, czyli: 1. na którym ciąży wina, który zawinił, odpowiedzialny za co, 2. podpadający pod co, zasługujący na co, 3. powinien, obowiązany, 4. należyty, stosowny, słuszny, przyzwoity, godny, 5. który nie zwrócił długu, 6. należny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 617. |