WIERUSNazwisko utworzone z zamianą sz na s od nazwy osobowej Wierusz, będącej tłumaczeniem łacińskiego imienia Fidelis (zob. B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993, s. 105). Podstawę nazwiska może stanowić imię Weronika. Por. też wierusza ‘wrzosowica’ – roślina z rodziny wrzosowatych (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 587). |
WIERZBICKINazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Wierzbica, odnotowanej m. in. na terenie byłych powiatów: błońskiego, noworadomskiego, radomskiego, olkuskiego, miechowskiego, pomiechowskiego, stopnickiego, pińczowskiego, jędrzejowskiego, janowskiego, krasnostawskiego, chełmskiego, hrubieszowskiego, płońskiego, pułtuskiego, dobrzyńskiego, bóbreckiego, rawskiego, liptowskiego, kluczborskiego, kożuchowskiego, frusztadzkiego (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, s. 391-395) lub równie popularnej nazwy Wierzbice. K. |
WIERZBIŃSKI |
WIERZBOWSKI |
WIERZCHOŃNazwisko Wierzchoń i nazwa miejscowości Wierzchoń są połączone etymologicznie, tzn. Wierzchoniów pochodzi od Wierzchoń. Obie nazwy pochodzą zaś od nazwy osobowej Wierzch. W jej przypadku możliwych źródeł jest kilka: 1. rzeczownik wierzch, czyli m.in.: a) miejsce przeciwne spodowi, strona wierzchnia, b) strona zewnętrzna, c) pokrywa, wieko, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, 2. imiona złożone zawierające człon Wierzch, np. Wierzchosław, t. VII, s. 588-589, K. Rymut, Nazwiska Polaków. |
WIERZCHOWSKINazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wierzch z byłego powiatu prądnickieo lub Wierzchy z byłego powiatu brzezińskiego, rawskiego, łaskiego, piotrkowskiego, konińskiego, słupeckiego, sieradzkiego, dzisieńskiego, brzeskiego, kobryskiego, świeckiego, Olesińskiego albo Wierzchów z byłego powiatu dryssieńskiego, łuckiego, ostrogskiego, włodzimierskiego, zasławskiego bądź Wierzchowice z byłego powiatu piotrkowskiego, brzeskiego i mielickiego, ewentualnie od Wierzchowie z byłego powiatu olkuskiego, słonimskiego, lepelskiego, wieliskiego, witebskiego, zob. |
WIERZGOŃNazwisko Wierzgoń pochodzi od czasownika wierzgać, czyli: 1. „uderzyć zadniemi nogami (jak koń, wół, kopnąć kopytem)”, 2. przenośnie ‘brykać, buntować się stawiać się hardo, 3. wierzgać się ‘wywrócić się, przewrócić się’, zob. Słownik warszawski, t. VII, s. 590-591. Nazwa osobowa prawdopodobnie pierwotnie była przezwiskowym określeniem kogoś o niepokornym charakterze. |
WIETECKINazwisko Wietecki nosiło kilka rodzin szlacheckich odnotowanych przez Jana Siwika w Encyklopedii nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 748: Wietecki z miejscowości Wietc Nowy w powiecie kościerzyńskim, województwo pomorskie (zob. http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XIII/427) oraz Wietecki vel Grzebieski i Wietecki vel Wicki. |
WIETSKINazwisko utworzone sufiksem -ski od nazwy miejscowej Weta w byłym powiecie kijowskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIII s. 246. Można też potraktować je jako pochodzące od nazwy miejscowej w byłym powiecie kościerskim Wietc J. Krzepela, Rody ziem pruskich, Kraków 1927 s. 108, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych t. XIII s. 427. Zob. Wiecki. Por. Wiette. |
WIETTENazwisko od antroponimu staropruskiego *Witē, rdzeń Wit-, por. Wit(h)ar, Witthe, Witeche, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 120. Potencjalną podstawę etymologiczną stanowi też nazwa osobowa Witt. Zob. Witt. |
WIEWIURANazwisko można wywodzić od wiewiór: 1. wiewiórka, 2. rzeżączka, tryper lub wiewióra: 1. wiewiórka, 2. kobieta z włosami czerwonorudemi, wiewiórka to nazwa zwierzęcia, ale też zwinnej, żywej kobiety lub dziewczyny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 599. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi też nazwa miejscowa: Wiewiory z byłego powiatu wilejskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 433. |
WIĘCASZEKNazwisko Więcaszek pochodzi od nazwy osobowej Więcasz, odnotowanej już przez zawierający nazwy sprzed 1500 roku, Słownik staropolskich nazw osobowych (t. VII s. 283). Ta zaś od imienia Wacław, to z kolei od Więcesław, Więcław (zmiana nastąpiła w średniowieczu pod wpływem języka czeskiego), zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. II L-Ż, Kraków 2001, s. 644-645. |