Nazwiska widok główny
|
|
SZULCKNazwisko homonimiczne: I. utworzone przyrostkiem -k od nazwiska Szulc lub zniemczone od polskiego skróconego imienia Sułek, to od Sulisław, por. też Sulimir, Sulistryj, Sulistrach, M. Malec, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Wrocław – Warszawa – Kraków 1982 s. 75. |
SZULKOWSKINazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Sulkowo, odnotowanej na terenie byłych powiatów pułtuskiego, lipnowskiego, łomżyńskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XI, s. 945). Pochodzenie nazwiska można łączyć także z niemiecką nazwą osobową Schüll, ta od rzeczownika schülle ‘wielki człowiek’ zob. R. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Manheim 2005, s. 605. |
SZUMSKINazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Szumsk (były powiat: przasnyski, maryampolski, wileński), Szumsko (były powiat opatowski), Szum (były powiat: grodzieński, olesiński, sycowski, krzemieniecki, żytomierski) lub Szumy(były powiat grodzieński) – zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 71, 76, 77. Por. także rzeczownik szum, czyli: 1, silny szmer przeciągły, jednostajny, 2. Szmer niezadowolenia, fochy, 3. Szumowiny, piana, mus, 4. Śmiecie, 5. Bursztyn w płaskich, nieczystych kawałkach, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 685. |
SZURANazwisko Szura ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych: I. szurać, II. staropolskie szurza 'szwagier', III. sur 'śmieci', IV. szurzyć 'śmiecić', zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 560. |
SZURGOTNazwisko pochodzi od rzeczownika szurgot, czyli: 1. szurgotanie, hurgot, 2. łach, gałgan, rupieć, 3. przenośnie o człowieku ‘pomiotło, gałgan, wywłoka, tłuk, szyfon, wiecheć’. Można je też wywodzić od czasownika szurgać 1. szurać, 2. pomiatać kimś, lekceważyć go, pogardliwie obchodzić się z nim, por. także surgacz ‘sztaluga, na którą z cywiów zwija się lub stawia przędzę’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 516, 688. |
SZUSTANazwa osobowa Szusta, odnotowana już w 1562 roku, można wywodzić od szust, czyli: 1. sus, skok, 2. taniec, 3. szmer, szelest lub szustać, czyli m.in.: 1. dać susa, skoczyć z miejsca na miejsce, 2. porzucić, 3. huśtać, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 561, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI, s. 43-44. |
SZWABA |
SZWABIŃSKINazwisko pochodzi od nazwy etnicznej Szwab ‘pochodzący ze Szwabii’, wtórnie ‘Niemiec’. Por. starowysokoniemieckie swāba, łacińskie suēbi ‘wolny, niezależny, samodzielny‘, także ‘należący do własnego ludu‘. Por. także szwab: 1. pogardliwie Niemczysko, 2. niedowiarek, 3. koń szwabski i szwabie ‘wszelkie jedzenie niemieckie’, przenośnie skosztować szwabiu = zarazić się niemczyzną, szwabić: 1. okpiwać, oszukiwać, 2. nie wymawiać ł należycie, podwałczyć, 3. kraść, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 690. |
SZWAJCANazwisko Szwajca to spolszczona forma pochodząca od niemieckiej nazwy osobowej Schweiz, czyli ‘Szwajcaria’, tak można było pierwotnie określać kogoś pochodzącego z tamtych terenów. |
SZWAJNOCHNazwisko Szwajnoch pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Schwein, utworzonej od rzeczownika swin ‘świnia’, zob. Z. Klimek, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, s. 236, pierwotnie mogło to być przezwisko kogoś, kto hodował lub sprzedawał te zwierzęta. |
SZWANDER
|