Podstawą nazwiska stał się prawdopodobnie rzeczownik wójtowicz oznaczający 'syna wójta' (tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 704) - "Ów Kostiuk Tyszewicz, wójtowiczem przez gmin zwany, ściągnąwszy kupę hultajów, kozackim obyczajem zniszczył dwa ludne miasteczka". To nazwisko można też wywodzić pośrednio od rzeczownika wojt // wójt, który stał się podstawą przezwiska Wójt, na bazie którego ukształtowało się nazwisko. Wyraz wójt definiowano zaś następująco: 1. prezes rady miejskiej, najwyższy z urzędników miejskich, burmistrz, prezydent, 2.
|
Nazwisko pochodzi (z zatratą nosowości ę > a) od nazwy osobowej Wręga, ta zaś od rzeczownika wręga, czyli: „bale, które na kształt żeber dno od statku składają”, zob. Słownik Lindego, t. VI, s. 400.
|
Nazwisko można wywodzić od wrąb, czyli: 1. przenośnie rzut jakiś straszny, pęd bezgraniczny, 2. nacięcie, cios, karb, 3. część lasu przeznaczona na rąbanie, 4. drzewko karbowane, używane w celu zawiadomienia sąsiadów o śmierci, 5. krąg wosku, łoju, 6. odcinek, wcięcie liścia płytko naciętego lub wrąbać, czyli: 1. robiąc wciosać, wciąć się siekierą, toporem, 2. przenośnie wkraść się, wcisnąć się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 720.
|
Nazwisko można wywodzić od wrąb, czyli: 1. przenośnie rzut jakiś straszny, pęd bezgraniczny, 2. nacięcie, cios, karb, 3. część lasu przeznaczona na rąbanie, 4. drzewko karbowane, używane w celu zawiadomienia sąsiadów o śmierci, 5. krąg wosku, łoju, 6. odcinek, wcięcie liścia płytko naciętego lub wrąbać, czyli: 1. robiąc wciosać, wciąć się siekierą, toporem, 2. przenośnie wkraść się, wcisnąć się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 720.
|
Nazwisko można wywodzić od wrąb, czyli: 1. przenośnie rzut jakiś straszny, pęd bezgraniczny, 2. nacięcie, cios, karb, 3. część lasu przeznaczona na rąbanie, 4. drzewko karbowane, używane w celu zawiadomienia sąsiadów o śmierci, 5. krąg wosku, łoju, 6. odcinek, wcięcie liścia płytko naciętego lub wrąbać, czyli: 1. robiąc wciosać, wciąć się siekierą, toporem, 2. przenośnie wkraść się, wcisnąć się, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 720.
|
Nazwisko pochodzi od imion złożonych typu Wrocimir. Nazwę osobową Wrochna odnotowano na terenie Polski już w 1388 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 703.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wrona, w byłym powiecie płońskim, sieradzkim i jędrzejowskim, por. też Wrony, Wrońsko i Wronie, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 3 Odmiejscowe nazwy osobowe, opr. Z. Kaleta przy współudziale E. Supranowicz i J. Szymowej, Kraków 1997 s. 220, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIV s. 50-51. B. Mossakowska, (Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s.
|
Potencjalne podstawy etymologiczne nazwiska to: I. imiona złożone typu Wrocimir, Wrocisław, II. wrócić, III. wrota, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 703; IV. Nazwa miejscowa Wrotynia „osada leśna, powiat lipnowski, gmina i parafia Dobrzejowice”, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV, s. 55.
|
Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Wróbel, pochodzącej od rzeczownika wróbel, czyli: 1. ptak wróblowaty stożkodzioby z rodziny łuszczaków (wróble na plewy łowić = durzyć, tumanić kogoś), 2. rząd snopków na wierzchowaniu w postawie stojącej ustawionych, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 725. Por. też nazwę miejscową Wróbel z byłego powiatu kaliskiego, suwalskiego i pleszewskiego oraz Wróble, kilka wsi, w tym w b. pow. ostródzkim i ządzborskim i Wróblew, nazwa wsi w b. pow.: łęczyckim, sieradzkim, wieluńskim, sandomierskim, iłżeckim (zob.
|
Nazwisko proste, od przezwiska Wróbel, Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. VI s. 203-204, to od apelatywu wróbel/wróbl[1] ‘gatunek ptaka’. Źródłem motywacji mogła być także nazwa miejscowa Wróbel w byłym powiecie kaliskim i suwalskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIV s. 17. Por. Wróblewski, Wróblowski.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wróblewo znajdującej się w okolicach Ciechanowa, a także w b. pow.: płońskim, sierpeckim, mławskim, szamotulskim, grudziądzkim lub od nazwy osobowej Wróbel, pochodzącej od rzeczownika wróbel. Por. też Wróble, kilka wsi, w tym w b. pow. ostródzkim i ządzborskim i Wróblew, nazwa wsi w b. pow.: łęczyckim, sieradzkim, wieluńskim, sandomierskim, iłżeckim (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIV s. 18-20). Nazwa osobowa Wróblewski została odnotowana na terenie Polski już w 1394 roku (zob. K.
|
Nazwisko[1] utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wróblowa w byłym powiecie jasieńskim. Por. też Wróblowce w byłym powiecie kamienieckim i Wróblowice w byłym powiecie tarnowskim, wielickim, drohobyckim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XIV s. 20-21. Por.
|
