Nazwisko Wawiórko uznaje się za pochodne od rzeczownika wiewiórka, gwarowo wawiorka i wewiór, czyli ‘gryzoń drzewny’, tak określano też ‘kobietę z włosami czerwonorudymi’ oraz ‘zwinną, żywą dziewczynę’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 679, tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 474, 599. Miejsce zamieszkania osób noszących to nazwisko przedstawia strona: https://nazwiska-polskie.pl/Wawi%C3%B3rko
|
Nazwisko Wawrzko jest formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t. I s. 247). Formę Wawrzko odnotowano bardzo wcześnie, bo już w 1371 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s.659.
|
Nazwisko jest formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t. I s. 247). Można je wywodzić także od rzeczownika wawrzyn: 1. roślina, 2. przenośnie wieniec laurowy lub wawrzynek, czyli: 1. poduszeczka, jasiek, 2. rodzaj rośliny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 474. Por. także nazwę miejscową Wawrzyny z byłego powiatu kolskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 151.
|
Nazwisko Wawrzyniak jest najprawdopoodbniej formą pochodną od imienia Wawrzyniec, to zaś od Laurentius, imię chrześcijańskie, genetycznie łacińskie, dosłownie ‘mieszkaniec Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t. I s. 247). Laurentu’, stolicy Lacjum (zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan, t. I s. 247). Można je wywodzić także od rzeczownika wawrzyn: 1. roślina, 2. przenośnie wieniec laurowy lub wawrzynek, czyli: 1. poduszeczka, jasiek, 2. rodzaj rośliny, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 474. Por. także nazwę miejscową Wawrzyny z byłego powiatu kolskiego, zob.
|
Podstawę nazwiska Ważny stanowi tak samo brzmiący przymiotnik. Miał on następujące znaczenia: 1. cieżki, 2. wagę należytą mający, 3. znaczący, cenny, doniosły, 4. poważny, czcigodny, 5. prawomocny, autentyczny, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII,s. 475-476.
|
Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wądół z byłego powiatu czarnkowskiego, inowrocławskiego, szubińskiego, świeckiego lub Wądołowo z byłego powiatu łomżyńskiego, kolneńskiego, szczuczyńskiego albo Wądoły z byłego powiatu chojnickiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 159. Można je też wywodzić od rzeczownika wądół, czyli: 1. doł wąski, parów, jar, wąwóz, 2. w górnictwie sztok sztolni, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII s. 478.
|
Nazwisko utworzone przyrostkiem –iński od wąsina ‘lichy, niepozorny wąs’ lub wąs: 1. włosy rosnące u mężczyzn w jedną z dwóch stron pod nosem, 2. włosy, 3. włos u płomienia w lampie, u knota palącego się, strzępek wystrzelający ponad cały równy płomień, wskutek czego lampa, knot kopci, 4. część wozu (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 479).
|
Nazwisko od zniemczonej przez wymianę polskiego sufiksu -owy na niemieckie –au nazwy miejscowej Wątkowy w byłym powiecie tczewskim i brockim, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 106. Można też wiązać pochodzenie nazwiska z nazwą osobową Wątków < Wątek.
|
Nazwisko utworzone formantem -ski od nazwy miejscowej Wątkowy w byłym powiecie tczewskim i brodzkim, B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 199 3 s. 106. Por. Wątkau, Wętkowski.
|
Nazwisko Wcisło pochodzi przypuszczalnie od czasownika wciskać/wcisnąć, szczegółowe informacje na jego temat znajdują się na tej stronie: https://nazwiska.ijp.pan.pl/haslo/show/name/WCIS%C5%81O K.Rymut (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 663) podaje, że nazwę osobową Wcisło odnotowano bardzo wcześnie – już w 1410 roku.
|
Nazwisko utworzono przyrostkiem –ak od rzeczownika wdowa, czyli ‘kobieta, która straciła męża’. Por. także nazwę miejscową Wdowiczyn, odnotowaną na terenie byłego powiatu czebryńskiego, zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, cz. 2, s. 682.
|
Nazwisko proste, równe niemieckiej nazwie zawodu Weber ‘tkacz’, dolnoniemieckie Wever/s, ing, średnio-wysoko-niemieckie webœre, -er H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 302, bawarskie Wöber, łacińskie Textor H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 545.
|
