Nazwiska widok główny

TREFON

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. trefić, czyli: a) trafić, czyli: 1. ugodzić w cel, nie chybić, 2. na kogo – paść na kogo, dosięgnąć kogo, 3. spotkać kogo, znaleźć co, 4. nadejść akurat, zjawić się w samą porę, 5. zły/dobry wybór zrobić, 6. pokazać, dać, 7. dokonać, osiągnąć co, 8. trafnie zgadnąć, rozwiązać, 9. sportretować dokładnie, udać, b) tryfić – u Żydów robić trefnym, nieczystym, stawać się trefnym, c) kunsztownie układać, kędzierzawić, marszczyć, fryzować, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 91-93, 105, II.

TREIDLER

Nazwisko pochodzi od niemieckiego apelatywu lub antroponimu Treudler/Trödler 1. ‘handlarz starzyzną, tandeciarz’, 2. ‘guzdrała’ B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 102. Por. także apelatyw: treideln ‘holować’, der Treid(e)ler ‘holownik’.

TREJCZKE

Jest to forma prawdopodobnie zgermanizowana przez wymianę wygłosowego –ak na –ke od trejczak ‘widły do składania siana w stogi, o trzech zębach, tworzących piramidę trójkątną’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 106).

TREJDA

Nazwisko Trejda uznaje się za formę pochodną od niemieckiej nazwy osobowej Treide(r), której podstawę stanowi dolnoniemieckie trede ‘krok, chód’ lub średnioniemieckie treder ‘kalikant’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 617.

TRELEWICZ

Nazwisko utworzono formantem patronimicznym –ewicz od trel, czyli: 1. miejsce na skład drzewa w lesie, 2. droga przez pagórek, 3. fraza muzyczna polegająca na szybkim powtarzaniu po sobie dwóch tonów, wywodzenie tonu drżącego, jakby dygoczącego, 4, ścieżka flisacka, ląd równy, po którym można holować, 5. linka do holowania statków, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 106-107. Por. także nazwę miejscową Trel z byłego powiatu świeckiego i Trela z byłego powiatu mieleckiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 459.

TREPCZYK

Nazwisko Trepczyk można wywodzić od czasownika trepcić, czyli ‘dreptać niespokojnie’, mniej prawdopodobny – choć nie niemożliwy – jest związek genezy nazwiska z rzeczownikiem trepcie = trepki czyli: 1. chodaki, 2. kapcie, łapcie, 3. narzędzie do windowania kłody na kozły do piłowania, używane przez traczy, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 108.

TREPTAU

Nazwiska proste, równe nazwie miejscowej Treptau (Trzebiatów, w okolicach Szczecina) Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 472. Zdaniem B. Mossakowskiej, (Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 102) nazwisko pochodzi od imiesłowu dreptacz < dreptać z oboczną bezdźwięczną. Por. Treptow, nazwa odnotowana przez Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki 1965-1981 t. V s. 406.

TRETER

Nazwisko proste, równe niemieckiej nazwie zawodu Treter: I. ‘tancerz, kuglarz, sztukmistrz’ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 345, ze średnio-wysoko-niemieckiego treten ‘tańczyć’ H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 523; II. od Keltertreter ‘wytłaczający winogrona’; III. od Bälgetreter ’kalikant’ czyli ‘osoba pompująca powietrze do miechów organowych’ M. Gottschald, Deutsche Namekunde.

TRICZKA

Potencjalne podstawy nazwiska to: I. Tryc, czyli: odgłos trącania się szklankami, II. tryca: rowek w bloku na sznur, III. Trycać: 1. tryknać, 2. zaczepiać, trącać, , zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 135;  IV. Niemiecka nazwa osobowa Tritsch, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I L-Ż, Kraków 2001, s. 622; V. Nazwa miejscowa Tryce z byłego powiatu radzymińskiego i Trycze z byłego powiatu augustowskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII s. 528.  

TROCHIMIUK

Nazwisko jest formą pochodną od imienia pochodzenia greckiego, używanego w Kościele Wschodnim, pochodzącego od przymiotnika tróphimos ‘odżywiający, pożywny’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 619. Por. też trocha: 1. mała ilość, odrobina, 2. cokolwiek, nieco, 3. krótko, niedługo, 4. niezbyt, nie bardzo, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 111. Por. także nazwę miejscową Trochimy z byłego powiatu grodzieńskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 477.

TROCKI

Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Troki, znana miejscowość w pobliżu Wilna lub od nazwy miejscowej Trockie, wieś w byłym powiecie wasylkowskim, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 477, 485 i nn. Por. także trok: 1. rzemienie, łyka, powrozy, pęta, 2. poła sukmany, gorsetu, 3. paski, sznurki u fartucha, spódnicy i troki ‘koryto, niecka’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 113-114. Nazwę osobową Trocki odnotowano na terenie Polski w 1405 r., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 619.

Strony