SZYNDELNazwisko Szyndel jest pochodzenia niemieckiego – można je wywodzić wprost od przyjętego z tego języka rzeczownika szyndel, który oznacza ‘gont’ lub niemieckiej nazwy osobowej Schindel, pochodzącej od tak samo brzmiącego rzeczownika ( = gont), nazwę osobową Szyndel odnotowano bardzo wcześnie – już w 1497 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 570. Nazwa przypuszczalnie pierwotnie oznaczała gonciarza. |
SZYNGIERANazwisko Szyngiera pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Singer, utworzonej od średnio-wysoko-niemieckiego singaere ‘śpiewak, poeta liryczny, kantor’, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 425. |
SZYNKLEWSKINazwisko utworzono przyrostkiem –ski od spolszczonej niemieckiej nazwy osobowej Schinkel, pochodzącej ze średniowysokoniemieckiego schinke/schinkel ‘udo’ lub od gwarowego określenia szynkiel ‘koniec osi u koła’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 571). Potencjalną podstawę stanowi także nazwa miejscowa Szynkielów, odnotowana na terenie byłych powiatów: łaskiego i wieluńskiego - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 120. |
SZYPANazwisko pochodzi od rzeczownika szyp, czyli: 1. strzała, szczególnie zapalnicza, 2. szyszka, szypułka najeżona kolcami, 3. gatunek ryby, 4. szyb albo szypa ‘wyrostek na ciele ptasim, z którego potem formuje się pióro’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 705. Por. także nazwę miejscową Szyp „szczyt i pasmo górskie w Węgrzech w Magórze turczańsko-orawskiej”, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 124. |
SZYPUŁANazwisko pochodzi od rzeczownika szyp, czyli: 1. strzała, szczególnie zapalnicza, 2. szyszka, szypułka najeżona kolcami, 3. gatunek ryby, 4. szyb albo szypa ‘wyrostek na ciele ptasim, z którego potem formuje się pióro’, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 705. Por. także nazwę miejscową Szyp „szczyt i pasmo górskie w Węgrzech w Magórze turczańsko-orawskiej”, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, s. 124. Nazwę osobową Szypuła odnotowano w Polsce w 1737 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 571. |
SZYSZKONazwisko pochodzi od nazwy osobowej Szyszko, ta od rzeczownika szyszka, czyli: 1. Pęd w postaci stożka, złożony z osi i łusek, pod którymi umieszczone są nasiona, 2. Rzęsa, 3. Rodzaj ciasteczek, 4. Rodzaj rośliny – zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 707. Por. także nazwę miejscową Szyszka, odnotowaną na terenie powiatów: błońskiego, mińskiego, odolanowskiego i Szyszki z byłego powiatu: włoszczowskiego, opoczyńskiego, będzińskiego, pułtuskiego, łukowskiego, dzisieńskiego, święciańskiego, słonimskiego, sokólskiego, słuckiego - zob. |
SZYSZKOWSKI |
SZYSZLIŃSKINazwisko utworzone formantem -iński od nazwy miejscowej Szyszłów albo Szyszłowo, Syszlyowo, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 130. |
SZYSZNOWSKINazwisko utworzone formantem -owski od nazwy miejscowej Szyszyn, w byłym powiecie konińskim, por. też Szyszyno w byłym powiecie dzisieńskim, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. XII s. 131. |
SZYSZYMARPodstawę nazwiska mogła stanowić forma szysz, czyli: szyszka, ale też ‘wolontariusz wojskowy’ – „Wszystkie gościńce Moskwa obsadziła gęstemi szyszami” (szyszowie, szysze, awanturnicy wojskowi), zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VI, s. 706. |
ŚCIBIÓRNazwisko pochodzi od imienia Ścib(i)or, to z kolei od imienia złożonego Czścibor, którego pierwszy człon podlegał różnym wahaniom fonetycznym i przybierał postać: Czcibor, Cibor, Ścibor, Ścibior, Ściebur itd., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 92-93. Pierwszy człon „nazwy matki” pochodzi od prasłowiańskiego *čьstiti ‘okazywać cześć, poważanie, szacunek’, Aleksandra Cieślikowa (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 1. Odapelatywne nazwy osobowe, Kraków 2000, s. |
ŚCIBORNazwisko pochodzi od imienia Ścib(i)or, to z kolei od imienia złożonego Czścibor, którego pierwszy człon podlegał różnym wahaniom fonetycznym i przybierał postać: Czcibor, Cibor, Ścibor, Ścibior, Ściebur itd., zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 92-93. Pierwszy człon „nazwy matki” pochodzi od prasłowiańskiego *čьstiti ‘okazywać cześć, poważanie, szacunek’, Aleksandra Cieślikowa (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 1. Odapelatywne nazwy osobowe, Kraków 2000, s. |