Nazwiska widok główny

BELAU

Nazwisko od popularnej nazwy miejscowej Belau, zob. M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 186, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. I s. 209. Ewentualnie od zniemczonej przez nieoznaczenie miękkości i wymianę sufiks -awa na -au, formy nazwy Bielawa. Por. też nazwę osobową Biel < biel i apelatyw bielawa ‘blondyn’, zob. B. Mossakowska, Nazwiska mieszkańców Komornictwa Olsztyńskiego, Gdańsk 1993 s. 21. Nazwisko odnotowuje A.

BELO

Nazwisko utworzone fleksyjnie, od nazwy osobowej Biel, ta od biel, biały, kaszubskie biela ‘blondyn’, zob. E. Breza, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany t. I, Gdańsk 2000 s. 248, zapisane bez zaznaczenia miękkości.

BEŁCZOWSKI

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. gwarowe bełkać/bełczeć ‘bełkotać, szumieć’, 2. staropolskie bełk ‘wir, szum’, 3. bełka ‘bedłka’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków t. 1, s. 27), 4. nazwę miejscową Bełcz w byłym powiecie opatowskim,  zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 99.

BEM

Nazwisko homonimiczne. Można je wywodzić: I. od niemieckiej nazwy etnicznej Behm: der Böhme ‘Czech’, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 67, średniowieczna forma Bêheim > Behem > Behm, zob. J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 174, średnio-wysoko-niemieckie Behēim., J. K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s.

BEMHAG

Nazwisko niemieckie, złożone z Bem, to od średnio-wysoko-niemieckiej nazwy etnicznej Behēim ‘Czech’, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 s. 174, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 15, M. Czaplicka-Niedbalska, Nazwiska mieszkańców Bydgoszczy od II połowy XV wieku do I połowy XVIII wieku, Bydgoszcz 1996 s. 53 + der Hag: 1. ‘żywopłot, ogrodzenie’, 2. ‘krzaki, zarośla’.

BEN

Nazwisko od imienia Ben, to od Benedykt lub Beniamin, zob. M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 197, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K Kraków 1999 s. 35-36.

BENDAROWICZ

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: I. Nazwę osobową Będa, pochodzącą od złożonych typu Będzieciech, Będzimir; II. Wyrazy pospolite zaczynające się na bę-, np. będę, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków..., t. I,  s. 31, III. Rzeczownik bednarz, czyli rzemieślnik wyrabiający naczynia klepkowe, wyraz pochodzi z niemieckiego binder, zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 110.

BENDOWSKI

Nazwisko od nazwy miejscowej Będowska, niemiecki Bendawitz, z byłego powiatu wielkostrzeleckiego lub Będów z byłego powiatu zielonogórskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, t. I s. 165. Ewentualnie utworzone sufiksem -owski, od nazwy osobowej Będa, ta od imion złożonych typu Będzieciech, Będzimir, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K Kraków 1999 s. 31, por. też Bened < Benedykt, zob. M.

BENEDICT

Nazwisko proste, równe chrześcijańskiemu imieniu pochodzenia łacińskiego Benedict(us) < benedictus ‘błogosławiony, święty’, „Wśród świętych: Benedykt z Nursji, założyciel benedyktynów oraz liczni średniowieczni święci tego imienia”, zob. M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 197.

BENEDYKT

Nazwisko od chrześcijańskiego imienia pochodzenia łacińskiego Benedict(us) < benedictus ‘błogosławiony, święty’, „Wśród świętych: Benedykt z Nursji, założyciel benedyktynów oraz liczni średniowieczni święci tego imienia”, zob. M. Malec, Imiona chrześcijańskie w średniowiecznej Polsce, Kraków 1994 s. 197.

Strony