Nazwiska widok główny

BANC

Nazwisko od nazwy osobowej Bang, zob. Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki, Wrocław – Warszawa – Kraków 1965-1981 t. I s. 85, ta zaś to od imion złożonych z pierwszym członem Bang, por. Banek, Bankel Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 11. Z innych możliwości interpretacyjnych por. także: średnio-wysoko-niemieckie Banc ‘lada, stół’, zob. M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 9, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz.

BANCK

Nazwisko od nazwy osobowej Bang, zob. Słownik staropolskich nazw osobowych, red. W. Taszycki, Wrocław – Warszawa – Kraków 1965-1981 t. I s. 85, ta zaś to od imion złożonych z pierwszym członem Bang, por. Banek, Bankel Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 11. Z innych możliwości interpretacyjnych por. także: średnio-wysoko-niemieckie Banc ‘lada, stół’, zob. M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 9, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz.

BANDOSZ

Nazwisko można wywodzić od niemieckiej nazwy osobowej Band, która z kolei pochodzi od określenia zawodu – wytwórcy pasków, używanych w biżuterii lub pasków do podwiązywania winogron, zob. R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim 2005, s. 106, por. też pochodne bando – obwieszczenie, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 18.

BANGEL

Nazwisko równe niemieckiej nazwie osobowej Bangel, ta od imion złożonych z pierwszym członem Bang (pojawia się też jako składnik nazw miejscowych: Bankholzen, Bancheleshoven, Bangelshoven, Bankelshoven, Banckeltzen, zob. H. Kaufmann, Untersuchungen zu altdeutschen Rufnamen, München 1965 s. 24), np. Banghard, Bangert + -el Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, Cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 11, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s.

BANIUCH

Zdaniem K. Rymuta nazwa (Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, t. I A-K, Kraków 1999, s. 18) może się wywodzić z takich źródeł, jak: prasłowiańskie bańati 'myć, kąpać', bania/ban 'namiestnik turecki', imię Banadykt (= Benedykt) i niemiecka nazwa osobowa Ban. Mi jednak najprawdopodobniejszy wydaje się związek genezy nazwiska z rzeczownikiem bania, czyli: 1. rzecz wypukła, nadęta, pękata, 2. naczynie wydęte, pękate, 3. głowa, szczególnie łysa, 4. przenośnie ‘człowiek otyły’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 94).

BANKIEWICZ

Nazwisko utworzono przyrostkiem patronimicznym –ewicz od nazwy osobowej Bank, ta zaś może pochodzić od imion złożonych z pierwszym członem Bang, por. Banek, Bankel lub staroniemieckiego banc ‘lada, stół’ albo bank z włoskiego banco, a to z niemieckiego Bank ‘stół wekslarski’ (zob. Słownik etymologiczny... A. Brücknera s. 15), słowo używane też jako określenie człowieka zajmującego się operacjami pieniężnymi.

BAŃKA

Nazwisko Bańka pochodzi od tak samo brzmiącego rzeczownika. Oznaczał on: 1. flakonik, ampułkę, puszkę, 2. naczynko szklane cyrulickie do uciągania krwi, 3. bąbel, 4. kawał, grudę, 5. kufel, butelkę z napojem wyskokowym, 6. pleciony koszyk, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. I, s. 95.

BAŃKOWSKI

Nazwisko Bańkowski wywodzi się je od nazwy miejscowej Bańki, białostockie, gmina Bielsk Podlaski, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. I, s. 19, https://pl.wikipedia.org/wiki/Ba%C5%84ki. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 27) wymienia kilka rodzin noszących to nazwisko, m.in. Bańkowskich herbu Abdank, Bończa, Bożą Wola, Junosza, 1400 r., pow. łomżyński, vel Bank, vel Bańcz, vel Bańczyc herbu Ostoja, 1460 r., Bańki, pow. mazowiecki.

BAŃSKI

Nazwisko Bański ma kilka potencjalnych podstaw etymologicznych: 1. prasłowiańskie *bańati ‘myć, kąpać’, 2. bania/ban ‘namiestnik turecki’, 3. rzeczownik bania: a) rzecz wypukła, pękata, nadęta, b) gąsior, balon, c) tykwa, kopuła, d) głowa, szczególnie łysa, e) przenośnie człowiek otyły, f) pękaty kosz do przechowywania ryb; 4. niemiecką nazwę osobową Ban, 5. imię Banadykt = Benedykt, 6. nazwy miejscowe: Bania (były powiat kałuski, bohorodczański, kołomyjski, drohobycki), Banie (powiat węgoborski), zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s.

BAPROWSKI

Nazwisko Baprowski można uznać za formę z ubezdźwięcznieniem głoski b > p pochodną od nazwiska Babrowski, to z kolei pochodzi od czasownika babrać: 1. gmerać, grzebać, 2. licho malować, bazgrać, 3. szperać w czym, 4. brudzić, robić szkodę, 5. marudzić, guzdrać, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 12, Słownik warszawski, t. I, s. 79.

BAR

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. Prasłowiańskie *bariti ‘walczyć’, 2. Barać ‘opierać się, odrzucać’, 3. Niemiecką nazwę osobową Bar/Bär, pochodzącą od rzeczownika Bär ‘niedźwiedź’, 4. Imiona zaczynające się na Bar-, np. Bartłomiej, Barbara, 5. Nazwę miejscową Bar, odnotowaną na terenie byłego powiatu mohylowskiego, grodeckiego, drohobyckiego - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 100-101. Nazwę osobową Bar odnotowano na terenie Polski bardzo wcześnie – bo już w 1393 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s.

BARA

Nazwisko ma następujące potencjalne podstawy etymologiczne: 1. Prasłowiańskie *bariti ‘walczyć’, 2. Barać ‘opierać się, odrzucać’, 3. Niemiecką nazwę osobową Bar/Bär, pochodzącą od rzeczownika Bär ‘niedźwiedź’, 4. Imiona zaczynające się na Bar-, np. Bartłomiej, Barbara, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 19; 5. Nazwę miejscową Bar, odnotowaną na terenie byłego powiatu mohylowskiego, grodeckiego, drohobyckiego - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 100-101, 6. rzeczownik bara 'pieniądz, moneta zdawkowa', zob. tzw. Słownik warszawski, t.

Strony