Nazwisko homonimiczne: I. od staropruskiej nazwy osobowej *Singē, por. Singor, R. Trautmann, Die altpreußischen Personennamen, 2. Umveränderte Auflage, Göttingen 1974 s. 341; II. proste, równe niemieckiemu przezwisku Zink ‘ktoś z dużym haczykowatym nosem’, ze średnio-wysoko-niemieckiego zinke ‘wystający koniec, ostrze’, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 861, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 320, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 582. Potencjalne podstawy etymologiczne to także: staro-wysoko-niemieckie zinco ‘bielmo na oku’, słowiańskie synek < syn, imię Jacintus < Hyacinthus, M. Gottschald, Deutsche Namekunde. Unsere Familiennamen nach ihrer Bedeutung, Berlin 1954 s. 627 i staro-wysoko-niemieckie zinke ‘szczapy, zęby’, później nazwa metalu cynk[1].
[1] W określonych warunkach cynk rozpadał się w piecach na szczapy, ząbki, ponadto ruda cynku ma strukturę masy nawarstwiającej się blaszkowato, zob. A. Karszniewicz-Mazur, Zapożyczenia leksykalne ze źródła niemieckiego we współczesnej polszczyźnie, Wrocław 1988 s. 50.