Nazwisko pochodzi od rzeczownika wychowaniec, czyli: 1. ten, którego wychowano względem wychowawcy, pupil, elew, („własny wychowaniec najzdatniejszy bywa na każdy urząd: i pana rozumie i rad go miłuje”), 2. diabeł, którego sam sobie kto przysposobił, zob. tzw. Słownik warszawski, t. VII, s. 816. Nazwę osobową Wychowaniec odnotowano na terenie Polski w 1572 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 707.
