Nazwisko proste, równe niemieckiemu przezwisku Wunder(er) ‘ktoś zajmujący się niezwykłymi i dziwnymi rzeczami’, ’cudotwórca‘, H. Bahlow, Deutschen Namenlexicon. Familien und Vornamen nach Ursprung und Sinn erklärt, München 1967 s. 537, także ‘ktoś, kto przynosi nowiny, ’H. Bahlow, Niederdeutsches Namenbuch, Vaduz Lichtenstein 1987 s. 573, J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 837. przezwisko pochodzi ze średnio-wysoko-niemieckiego wunderære ’robić coś dziwnego‘, ‘czynić cuda, cudownie żyć, dziwić się’, H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 315, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 21 veränderte Auflage, Berlin, New York 1975 s. 869 albo ‘roznosić nowiny’ J.K. Brechenmacher, Etymologisches Wörterbuch der Deutschen Familiennamen, II Auflage, t. I, Limburg a.d. Lahn 1957 t. II s. 837. Por. też średnio-wysoko-niemiecki apelatyw wunder ‘wścibstwo, ciekawość’, M. Lexers, Mittelhochdeutsches Wörterbuch, Leipzig 1964 s. 328, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 5 Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, opr. Z. Klimek, Kraków 1997 s. 293, także ’zdziwienie‘,H. Naumann, Familiennamenbuch, Leipzig 1987 s. 315, F. Kluge, Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache, 21 veränderte Auflage, Berlin, New York 1975 s. 869. Por. Wunderlich.
