Nazwisko Winkler odnotowano już w 1395 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 685. Pochodzi od niemieckiej nazwy osobowej Winkler, która ma dwie potencjalne podstawy etymologiczne: 1. nazwę miejscową i terenową Winkler, pochodzącą od winkel kąt, obszar leżący gdzieś na uboczu’, 2. określenia zajęcia – winkler ‘drobny sprzedawca mający swój kram na uboczu’, Z. Klimek, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego, Kraków 1997, s. 289. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 751) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku –„Winkler herbu Cietrzew, 1740 r., Prusy”.
