Nazwa osobowa Toczek jest bardzo stara, odnotowano ją już w 1413 roku – ma dwie możliwe podstawy: I. czasownik toczyć, czyli m.in.: 1. kulaniem pomykać naprzód, 2. obracając robić, formować, 3. ostrzyć, szlifować, 4. ciągnąć, nadchodzić, II. rzeczownik toczek, czyli: m.in. 1. krążek, koło, 2. rodzaj kapelusza, 3. miejsce wywyższone na którym stawia się ul, 4. żłobek, koryto, 5. źródło, zdrój, 6. miejsce w lesie nie porośnięte mchem i trawą, na którym sypią przynęty dla ptaków, zob. tzw. Słownik warszawski języka polskiego, red. J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, t. VII, s. 73-74, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 73.
