Nazwa osobowa Budnik, odnotowana już w 1409 roku, pochodzi od określenia budnik, czyli: 1. mieszkaniec budy, stróż przy sadzie, lesie, kolei, policjant, 2. kupiec, handlarz miejski, 3. włościanin z Królestwa, osiadły na Polesiu, na prawie czynszowym, 4. właściciel domu bez roli, komornik, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 1999, t. I, s. 60. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 79) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – „Budnik vel Budny, v. Thurski, v. Turski h. Jastrzębiec, 1530 r., Turza Wielka i Stara, pow. dobrzyński, woj. inowrocławskie, mazowieckie”.
