Nazwisko od imienia pochodzenia germańskiego Albert, zob. R. und V. Kohlheim, Familiennamen. Herkunft und Bedeutung, Mannheim-Leipzig-Wien-Zürich 2005 s. 85, to zaś od staro-wysoko-niemieckiego adal ‘szlachetny ród’ i beraht ‘jasny, błyszczący’, zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 2 Nazwy osobowe pochodzenia chrześcijańskiego, opr. M. Malec, Kraków 1995 s. 2, dlatego można to tłumaczyć jako ‘promieniejący szlachetnością’ (J. Bubak, Księga naszych imion), ‘jaśniejący szlachectwem’ (S. Rospond, Mówią nazwy, s. 164) lub ‘mąż sławny szlachetnością, doskonałością’ (H. Fros, F. Sowa, Twoje imię…, s.39). Takie nazwisko odnotowuje I tom herbarza Bonieckiego na s. 28. Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych t. I s. 26 odnotowuje 489 osób o takim nazwisku. „Albert, Olbracht, imię męskie, Wojciech. Albertus używane zwyczajnie przez szyderstwo z urąganiem: Drągal, Grądal, niezgrabiasz, tchórz, żołnierz bojaźliwy”, zob. M. B. Linde, Słownik języka polskiego, Lwów 1854-1860, t. I s. 11. Por. ALBRECHT
